Merhaba kendim...
Bugün ilk defa ölümü dilendim senin için yaradan’dan...
Korkmadým da isterken...
Hatta içimde bir nebze’de olsa sevinç oluþtu...
Yaþamak zor iþ kendim...
Ýnsanlarý anlamak zor zanaat...
Kimse mutlu deðil,
hep bir mücadele, hýrs, haset lik söz konusu...
Kimsede göründüðü gibi deðil.
Görünenlerde kimse deðil...
Tatminsizlik almýþ baþýný gitmekte,
nereye olduðu muamma.
Asýl yaradýlýþ amacýný unutmuþ tüm insanoðlu.
Sorsan hayat mücadelesine suç atýlmakta...
Tamam bunuda yok sayamam.
Lakin;
hayatta mücadele edilecek o kadar güzellikler varken,
para hýrsý,
az olanla yetinememek,
bencillik,kendini ayný topraktan yaradýlandan üstün görme çabasý,
karþýsýndaki kul’u aþaðýlamak,
hor görmek,
sevgi adýna yapýlan türlü entrikalar,
yalanlar,
yalanlar,
yalanlar...
Bugün ilk defa ölümü özledim,
üstelik yaþamak uðruna verdiðim onca savaþýmdan sonra...
Sende bilirsin kendim...
Ne savaþlardan yara aldýk,
galip çýkamasakta ayakta durmasýný,
onurumuzu koruyup,
þerefimizle dikildiðimizi...
Defalarca ölümü ensemizde hissettik,
gençlik çaðlarýnýn verdiði haþarý zamanýmýzda...
Sokak kavgalarý,
karakollar,
zabýt tutulmalarý,
ardý sýra salýverilmeler...
Kah ölü mevsimleri gibi olsak’ta,
her doðan güneþte yeniden yeþermesini,
filizlenmesini de yaþadýk...
Boy verdik anadolunun ovasýnda,
soy ürettik,
neslimiz adýna...
Sevdik,
sevilmesekte...
Sevgimizi hep baþ üstünde tuttuk...
Sonrada deðil,
doðuþtan ’’Adam’’ doðanlardandýk...
Bu yüzden sevgi gibi kutsal neyimiz varsa,
asla boyun eðmedik...
Gidenlerimize dua ve mutluluk dilekleri kadar’da,
beddua ettik ayný dilde...
Ne kadar acýtmýþlarsa seni kendim...
Seni mutlu edemedim kendim...
AFFET...!
Ya eksikti bir yanýmýz,
ya fazlaydý sevgilerimiz...
Tamamlayamadým, bütün olamadýk.!
AFFET...!
Her yenilðimde,
dikilirken yeniden hayata karþý,
bu kez diyerek kalktým...
Attýðým her adýmda,
bir öncekindeki hatalarý seçerek adýmladým...
Olmadý...
Belki dedim...
Olmadý...
Bir daha dedim...
Olmadý...
Belki budur dedim...
Yine de olmadý...
AFFET...
Adýný karamsarlýk koydular halimin.
Öyle anlamýnýda araþtýrmadým,
inceden üstü kapalý geçtim dediklerinin...
Ama ’’Kader’’indir demek kimsenin iþine gelmedi...
Doðuþtan kaybettiðim hayatta,
tutunmanýn anlamýný henüz çözmüþ te deðilidim...
Kusuruma bakma kendim,
seninde kýsmetini kapattým,
zindan ettim yaþamýný...
18.12.2012 evet bu zaman diliminde,
ölmeyi o kadar istedim ki,
sorma gitsin...
Tarihin ölmek istemem le bir baðlantýsý yok,
sýradan öylesine seçilmiþ,
plansýz bir istek sadece...
Ama laf aramýzda;
çokta istiyorum biliyormusun ?
Evett kendim...
Kimseye veda etmeden,
sarýlmadan,
ve hiç alýþýk olmadýðým sýcaklýklarýný hissetmeden,
sessizce,
kimseyede görünmeden ölmek...
Tamda þu anda,
dilimde
’’Kelime-i Þehadet’’imle ölmek...
Hayýrlýsýyla bir ölebilsek...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.