Ýstanbul’dun...
Onca vapurlarýn bacasýndan tüten is’lerin arasýndan çýkarýp almýþtým seni,
istemeden yokluðuna ’’Dul’’ kaldým...
Ve yok oldum...
Þimdi sesimi yutsam,
alfabemden 3 harf atsam,
kinimi kussam,
ellerini baðlasam,
gözünün ceninine yaslansam,
aðlasam,
yaðsam rahmet rahmet,
sel olup aksam,
yanaðýndan gamzene doðru dolsam,
ýrmak ýrmak taþsam,
uyuyor gibi sussan,
çýtýný çýkarmasan,
kansam ve ben ahh inansam...
Bir karýþ odada, kazýdým adýný beþ parmaðýmýn her bir týrnaðýyla,
görenlere kör oldum,
duyanlara saðýr...
Soranlara sus...
Söyle kimin kaldý benden baþka?
Kimim vardý senden baþka?
Ya ben ;
ya ben içinde yaraysam hala??
Kanýyorsam için için ,
ve sen bilmiyorsan acýyan yanlarýnýn ben’den olduðunu?
Ýnce haslalýktýr diyorsan?
Hekimlerde çare arýyorsan?
Çare’n ben’sem?
Çare’m sen’sen???
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.