Güzün’dü...
Ve Zerdaliler dökmüþtü yapraklarýný sokaðýmýzýn kaldýrým taþlarýna...
Savurur du rüzgarlar,
yüzümüze...
Hüznümdü yüzün...
Ve yüzsüzlükteydi yüzümüze çarpan hüzün.
Bana dokunan en aðlamaklý güzdün.
Hoþçakal derken o akþam üstü;
Nede güzel içimde kendini öldürüverdin...
Kaç zamandýr gülemiyordum...
Kýyýsýndan köþesinden ufak ta olsa,
tebessüm edeyim dedim.
Yanaklarýmda tutunamadý tebessüm...
Taþ’a düþtü...
Devrilerek,
yerle bir oldu kýrýldý...
Anýmsýyorum da...
Onca yýl yaþarken ölmüþlüðümüz de var diyorum...
Gidiþini bile gözlerinin hatýrý için,
içimin en gizli yerinde,
kýrk kilit altýnda saklýyorum…
Vurgun yediðim gözlerini koymuþtun önce bavuluna,
Sonra düþlerimizi,
Ýtina ile...
Ardýndan saçlarýný,
Ellerini,
Kirpiklerini,
Daha sonra tenini…
Ve en son olarakta sana aldýðým kýrmýzý karanfil’i...
Aklýna ve eline ne geliyorsa iþte…
Hepsini koymuþtun.!
Cebimdeki baba’dan kalma köstekli saatim
’’Yâr’’ geçiyordu...
Ve sen gidiþe kesilmiþ tek kiþilik biletinle
içimden kalkan Tren’in son vagonunda gidiyordun...
Giderken,
Bir tek beni býrakýyordun bana...
Bana da ne güzel býrakýyordun beni...
Cami avlusuna býrakýlmýþ çocuklar kadar kimsesizdim artýk...
O kimsesizlik içinde,
En çok kimsesizliðimde kimsem olmaný istemiþ,
ve öylede sevmiþtim belki de…
Hep eksik,
yarým sol yaným...
Bir yaným hep Yâr(a)ým’dý...
Sen hiç koca bir kentte,
milyonlarca insan içinde,
bir tek insan yüzünden kimsesiz kaldýn mý...?
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.