Evvel Zaman İçinde

Sabahlarý odama vuruyor güneþ ýþýðý,
solgun bir silüet bugün varlýðýn.
Sen kokuyor, sarhoþ oluyorum bir anlýðýna
ve aðzý açýk kalmýþ içki þiþemin,
babamdan kalma.

Vakitlerden bir Haziran,
günlerden sen ve ben,
saatler boþ bir vakte akýyor.
Ben bu mahzende aynýyým ne yazýk,
yelkovan akrebi kovalýyor.

Kýrýyorum annemden kalma antika bir geçmiþi,
üzerimde bir yýðýn cam kýrýðý.
Bir anlýðýna katil oluyorum,
saatler þimdi daha bir lüks
ve zaman daha bir hýzlý.

Vaktinden önce geliyor yalnýzlýk
ve vaktinden önce ölüyor insanlar.
Tanrý olmak zor diyorum,
Azrail de vakitlice gelmiyor
ölmenin arafýnda.
Sen çoktan ölüsün diyor þair,
ölüm ki dizelere sýðmýyor.
Ölüm ki seni benden alýyor,
yürek iþçiliðime ver diyorum
þair olmak zaman alýyor.

Küçüktüm ben, ölüm yoktu o zamanlar.
Uyurduk sonsuzluða.
Unut diyor þimdi tüm þairler,
alýþ onsuzluða.
Alýþmak da zaman alýyor.
Zamanla alýp veremediðim ne, bilmiyorum.
Zaman ise aldýðýný geri vermiyor.

Baþak Aydýn
Sosyal Medyada Paylaşın: