SUSARAK ÖZLÜYORUM ...

Sen bana bir kez “Gel!” desen,
Bin kez gelirdim sevda kýyýlarýna…
Uðruna neler yaktým, yine yakardým.
Görmezdi hiçbir þeyi gözüm, seni gördüðüm kadar.
Sana baktýðým kadar bakamazdým kimselere.
“Gel!” deseydin, uzak yakýn olurdu birden.
Koþar adým gelirdim yosun tutmuþ gözlerine…

Sen bir kez bana seslenedur,
Derin sessizliðe gömülürdü bu koca þehir.
Kulaklarýmda sadece senin sesin yankýlanýrdý…
Dedim ya, bir “Gel” demen yeterdi benim için…
Bütün hayatým aðzýndan çýkacak tek bir söze bakardý.

Olmadý… Savrulduk.
Yandýk, kavrulduk.
Ne senin sesin duyuldu, ne de benim feryadým…
Ne ben cesaret ettim sevdamý haykýrmaya,
Ne de sen beni görebildin,
Sevdamý býrakýp giderken usulca…

Ah be sevgili...
Ýnsan sevdasýndan hiç geçemiyor.
Kapýlar bir bir kapansa da yüzüne,
Sevdiðini görmekten vazgeçemiyor…
Tanýmadan, sormadan tutuþan yüreðe laf dinletemiyor.
Zaman akýp gidiyor,
Vazgeçmek kalýyor her þeyden geriye.
Uðruna ateþler yaktýðý sevdasýný küle çevirip,
Susmak kalýyor ölesiye…

Artýk ne yerin belli, ne adresin…
Kim bilir hangi diyarda, hangi düþlerdesin…
Kimin hayallerini süslüyorsun þimdi,
Kim uðruna yakýyordur küçük yüreðini?
Kim çekiniyordur gözlerine bakmaya?
Benim sana bakamadýðým gibi…

Gecenin bu kör karanlýðýnda,
Kelimeler dolanýyor boðazýma…
Ve senden geriye sadece
Þu þarký çalýyor kulaklarýmda;
“Adresinde yokluðunu kýyamet bilerek,
Sadece ‘susarak’ özlüyorum seni…”

18.10.2010
BAÞAK AYDIN

Sosyal Medyada Paylaşın: