bir yazý yazdým sana.. uzun deðildi aslýnda... ama çok þey anlatýyordu kelimeler... okudukça anlayacaktýn herþeyi... avuçlarýmýzda bir kar tanesi gibi eriyip giden yaþamý.. anlayacaktýn.. bir sevgi nasýl da sonsuz kere çoðalýr insan yüreðinde... hiç bir þey bitmez.. kalýr insanda... yaþananlar.. birbir çoðalýr anýlar denizinde... azalan yalnýzca umutlardýr.. neþesidir insanýn.. gitgide azalýr.. ve yüzündeki o tebessüm... biter bir gün...
bir yazý yazdým sana... ama paylaþmadým... okumadým.. nice yazdýðým yazýlar ve þiirler gibi.. birdenbire karanlýðý çeken bir ikindi güneþi gibiydin bir belediye otobüsünde içime çöken yalnýzlýk gibi düþündüm seni... yorgun argýn oturduðum banklarda soðuk rüzgarlarýnda duraklarýn yalnýz bir sokak kedisi gibi zayýf bedenimle ve zehirli bir ok gibi yüreðime sapladýðýn sözlerinle ibret olsun diye yürüdüm kalabalýklar içinde saklamadým bir çift okyanus gibi yanan gözlerimi ve soðuktan titreyen ellerimi.... herkes görsün diye eserini... mutluluktan uçan, bir yaz güneþi gibi parlayan adamý ne hale getirdiðini... yitirdiðini... bitirdiðini...
ve anlasýn diye yaðmurlar duysun diye rüzgarlar bilsin diye aðaçlar çýðlýk çýðlýða haykýrdým acýmý uzun koridorlarýnda hastanelerin... ve kaygýyla bekledim bir hasta yakýný gibi kendi kendimi... tutmak için ellerimi... götürmek için buralardan...
bir yazý yazdým sana... göndermedim...
Hakan Zengin Sosyal Medyada Paylaşın:
Hakan ZENGİN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.