Dünyayı Sırtlayan Adam

Günün dibi delindi kevgir gibi.
Ayakkabýnýn altý zaten delikti.
Þöyle çýtýr çýtýr bir simit olsa idi.
Bir bardak da tavþan kaný çay.

Tabi bütün bunlar hayaldi .

Son ümidini de yolcu etti batan günle.
Elleri, delik cebinde tesbihinde.
Yanýk bir türkü yüreðinde.
Boþ hamal boþ hamal sözü dilinde.

O günde benzer günlerden biri bitti.

Ne urgan konuþtu elleriyle.
Ne sýrtýndaki boþ küfe.
Yutkundu yutamadý mihnet belasýný.
Dillendiremedi küfrün alâsýný.

Edebi kötü þeylere el vermezdi.

Yine eve hüzün götürdü küfesinde.
Bilmedi hâlini açlýðýný hiç kimse.
Þen kahkahalar yükseldi de.
Komþusu açken tok yatanlar hanesinde.

Hüzün vazgeçilmez yüküydü.

Hýfzeyledi yokluðun yok türküsünü.
Yoklukla terbiye edildiðini düþündü.
Çözüldü yüreðinde zamanýn kördüðümü.
Bir sabah bir sala duyurdu öldüðünü.
Ankara,06.11.20007 Ýbrahim KÝLÝK






Sosyal Medyada Paylaşın: