Akşam Güneşi (Abendsonne)

Bakýn, akþam güneþinin sýcaðýyla evrim
Yeþiller içindeki kulübeleri nasýl parlatýyor!
O giderek çekilirken, Gün kurtuluyor,
Bize inip kaybolurken bile hayat veriyor.
Ah! Bir kanat yerden beni kaldýrmýyor,
Ki ardýndan, hep peþinden yetiþeyim!
Seziyorum sonsuz Akþam ýþýðýnda,
Issýz alemi ayaklarýmýn altýnda,
Tutuþmuþ tüm tepeler, yatýþmýþ her dere,
Gümüþ Çýnar altýn ýrmaklara akýyor habire.
Yok, durduramadý ulvi bahtý engeliyle
Azgýn Dað tüm uçurum ve geçitleriyle;
Çoktan Deniz ýsýnmýþ koylarýyla birlikte
Aniden açýldý hayretle bakýþlarýn önünde.
Tanrýça artýk tamamen batmaya yeltendi;
Yalnýz, körpe sürgün birden irkildi,
Acele koþtum, ezeli nurundan içmeye,
Önümde Gün silkindi, arkamda Gece,
Alem üzerimde altýmda dalgalar.
Güzel bir rüya derken, o esnada o sývýþtý gizlice!
Aman, ruhun kanatlarýna kolayca
Beden kanatý yoldaþ olamayacak galiba.
Tabi herkese doðuþtan verilir bu his,
Duygularýyla yukarý ve ileri dalýnasý,
Gökyüzünde, mavi semada kaybolmuþ,
Þakýyan türküsünü Çayýrkuþu gibi ötesi,
Dik çamlarýn tepelerinin üzerinde
Kartal hayli açýlmýþ hürce süzülürken
Ve hasretle tarlalarýn, göllerin üstünde
Turna vatanýna ulaþmaya can atarken.

(Faust: 1790)


Çeviren: Musa Aksoy
Sosyal Medyada Paylaşın: