Ben yalnýzlýklarlý yalnýzca yaþayan bir adamým...
Kimim kimsem yoktur cihanda,
ne sevenim nede...
Benim dünyam’da hep gece, hep karanlýk yaþanýr.
Her daim ölümle göz göze,
ve her an kaybetmeye mahkumsundur...
Ben yalnýzlýklarla yaþayan yalnýz biriyim...
Ne bir hayalim vardýr, nede hayal kahramaným oldu.
Sahi hayal neydi?
Ömrümün anahtarýný can diye hayatýma aldýklarým kýrdýlar...
Kimi melek’ti þeytan çýktý,
kimi ’BAHAR’ dý hazaný yaþattý...
Ya ben fazla geldim
ya sevdam,
yada yar-bildiklerim aðýr düþtüler,
gönül dara’ ma...
Dedim ya arkadaþ ben yalnýzlarý oynamaya,
yaratýlmýþ yalnýz biriyim...
Hiç olmadý öyle yalnýzlýgýma yalnýz benle ortak olan,
dert dinleyenim olmadý
Baþýmý omzuna yaslayýp saatlerce kalmadým kimsede,
ya baþým aðýr geldi,
ya omzunu çekip aldý baþ ucumdan...
El’im hep çocukluktan kalma bir serzeniþte uzandý,
hüznü-mü yaþadým yýllarca...
Ve biri çýkýpta demedi
’Neyin var, Neden böylesin ’ diye,
hep karþýma çýkanlar hepbencil ce yaþayanlardý,
öyle önemimde yoktu varlýðýmýn varlýklarýnda...
Yar dediklerim,
yara’dan baþka açtýklarý olmadý bedenimde...
Oysa ben ’Yar’ dediklerime gönül kapýmý ardýna dek açýp,
yüreðimi usulca yüreklerine geçerken býrakmýþtým...
Sahi ’Hiç sevenim olmuþmuydu’ ?
Ben yalnýzlýklarý yalnýz yaþamaya mahkum,
bir kulum...
Ne vakit düþsem bir tekme’de atacak bir o kadar insan tanýyorum,
dost gördüðüm,can dediðim,
peþim sýra nöbetteler...
En son güvenimi býraktýklarýmýn adýný bile unuttum.
Sýrtýmda onlardan kalma hançer izleriyle yaþamaya çalýþýyorum,
en son gidenim’de kalacak neyim varsa aldý götürdü...
Yutkunamýyorum artýk...
Çürüdü her bir yaným,
yara bere dört bir tarafým...
Gidersem bir gün neylersin ey Yalnýzlýðým.!
Bilirim sen bende tam þuramda
içimdesin / gitmezsin...
Oysa ne çok isterdim, bir ortagýnýn çýkmasýný,
sen gibi bende hep olsa, bir an bile sen gibi ensemde hissetsem ’O’nuda...
Karanlýk dört duvarýma /Sen-gibi ’O düþse,
aydýnlansa zifiri karanlýklarým...
Hayýr.!
Düþ bu sadece,asla olmayacagýný bile bile kurulmuþ,
sonu yine sana çýkan bir düþ bu Yalnýzlýðým...
Her gelen gitmeyecegim diyor’da,
Ýlk gidenler o gitmem diyenler oluyor ömrümde...
Dedim ’ ya
ben yalnýzlýklar ükesinde yalnýz yaþayan
Bir insaným...
Hep ben’mi günahkarým .!
Ya yüreðime yüreksizce girip, yüreðimi talan edenler?
Yok, yok ,
kimse suçlu olamaz...
Bu benim yalnýzlýgým,
baþ rolünde ben, figüraný belirsiz...
Sevmek bana göre deðil,
sevmeyi becerebilsem ne ala...
Ama sevdim desem’de neden yalnýzým hala ?
Neyse arkadaþ,
Dedim ya ben yalnýzlýga mahkum bir adamým,
Bu hayat denilen cihan-ý alemde...
Ne sual-im olur ne cevabým...
Zaten karþýmda anlayan’da olmayýnca,
neyime gerek...
Yazýlmýþsa böyle yaþamak,
Yaradan’ýma þükür,
vefasýzlýða,aþk’a, sevda’ya,
tüm yaþanýlmýþlýða Eyvallah...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.