Karþý karþýya deðildi evler, sevmezlerdi birbirlerini, yine de yan yanaydýlar. duvar duvara, fakat pencereleri bakmazdý sokaða, konuþmazdý, öyle sessizdiler.
Bir kâðýt uçuruyor havalanýr gibi aðaçtan kýþýn kirli bir yaprak.
Akþam ortalýðý tutuþturuyor, kaygý içinde yok oluveren bir ateþ boþaltýyor gök.
Kara sis balkonlarý örtüyor.
Açýyorum kitabýmý. Yazýyorum bir maden ocaðýnýn çukurunda sanýp kendimi, bir ýslak, býrakýlmýþ dehlizde. Biliyorum kimse yok þimdi evde, sokakta, acý kentte. Bir mahkûmum açýk kapýsýnýn önünde, açýk dünyanýn önünde, akþam alacasýnda þaþkýn, gamlý bir öðrenciyim, çýkýyorum iþte o zaman þehriye çorbasýna, iniyorum ardýndan yataða ve yarýna.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Pablo Neruda Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.