KEDER
Ilea fenerindeki adam yanýp sönen fenerler altýnda uyuyor; göðün enginliðini
itip kakýyor deniz, artýyor yankýlar kaçarken batýya, düþen çiylerin inþa
edilen hangarýna bakýyorum yukarýda. Bir kýr bitkisi büyüyor elimde ve ben
Mele?yi düþünüyorum, fener bekçisinin kýzýný, ne kadar severdim onu.
Diyebilirim ki varlýðýný her seferinde yanýmda bulurdum, bu kýyýda bulunan
midye kabuklarý gibi. Yine burada gece, çukurlarýn korkunçluðu, þafaðýn
kuluçkasýna yatmýþ ve bütün aðlarýn balýklarý. Gözlerinden aðzýna kadarki
uzaklýk iki öpücüðün uzaklýðý, sýkarken dudaklarýný, fazla yaklaþtýrýrken
kýrýlgan porselen üzerine. Duvar saatlerinin solgunluðu vardý, o da, zavallý
Mele, ve ay çýkardý ellerinden, sýcacýk, bir an tutsak bir kuþ gibi. Kara
sular konuþuyor, yoklaþýyor ve yuvarlanýyor, uzaktaki duvarlar da üzülüyor
karanlýk konsere, güneyin geceleri acý veriyor uyanýk nöbetçilere ve büyük
mavi sýçramalarla deviniyor, karýþtýrýp duruyor göðün takýlarýný. Gözümde
canlanýyor o, görüyorum; doðan günü parçalamamak için yalýnayak gelirdi ve
denizin kabarmasý unuturdu geri çekilmeyi gözlerinde. Kuþlar uzaklaþtýlar
ölümünden uzaklaþýr gibi kýþlardan ve metallerden.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.