Mutluluklara güvenim kalmamış.

Mutluluklara güvenim kalmamýþ.
Dün mutluluktan ucarken,bugün kýrýlabiliyorsun...
Her seferinde rüþvet almýþ bir memur tedirginliðiyle yaklaþýyorum mutluluða.
Eski ve renkli ama baktýkça siyah beyazlaþan o resimlere bakmaya cesaret edemiyorum.
Baktýkça içimden bir þeylerin koptuðunu hissediyorum.
Sanki çocukluðumun o gölgelerinde eriyorum.
Bir ýzdýrabýn denizlerinde kendimle boðuþuyorum.
Bir þehir arýyorum kendime.
Beni ben gibi kabul eden, beni yalnýzlýðýmla seven bir þehir…
Hani býkarsýn ya yaþamaktan aniden bir tren istasyonunda bulursun kendini.
Elinde üç beþ hatýralýk siyah beyaz bir fotoðrafla ve bir çanta vardýr.
Yüreðinde yaðmur yüklü bulutlarýn acý burukluðu vardýr.
Gözlerinde ise gideceðin o þehrin hayalleri….
Gideceksin; ama son bir kez düþüneceksin.
Bir yanýn kal diyecek, bir yanýn git…
Ama gitmeyi arzu edecek içindeki o ses.
Yeni bir hayat kurmak isteyeceksin.
Yeni bir yol döþeyeceksin raylara.
Tüm eskileri atacaksýn bir kenara.
Belki de piþman olacaksýn ama iþ iþten geçmiþ olacak.
Sen artýk gideceðin o yere aitsin.
Yerin yurdun olacak. Gurbetçisi olacaksýn içindeki o yabancý þehrin.
Ýþte bende içimdeki o yabancý þehre giden bir mülteciyim...
Bir vatansýzlýk bir daðlaþmýþ yalnýzlýk oluyorsun mavzerleþmiþ bir haksýzlýk yanýtsýz bir dilekçe gibisin . . .
Alýpta veremediðim bir Allah selamý...!
Sosyal Medyada Paylaşın: