Tanrısı...

Her sabah olmasýný istediði gibi
Olduramadýðý adýmlarý vardý
Kendi içinde körleþen..
Tanrýsýna söz dinletemiyordu.
Elinde kaplý bir defter,
Her akþam yaþadýðýnýn özetini
Sabah eline aldýðý sayfadan okuyordu…
Geç kalýyordu hep bir þeylere,
Tanrýsý da buna göz yumuyordu…

Aynada kendine baktýðýnda
Ötelere göz kýrpýyordu,
Bir yýldýz parlýyordu aniden gökte…
Tanrýsý onu seviyordu aslýnda…

Hayatýný kuru sýký tabancalarla þenlendiriyor,
Kuru gürültülerle tahtýnda coþuyordu.
Yoktu ona kendini gösterecek bir gölgesi,
Ya kýsaydý kendinden ya uzun bazý bazý,
Aslýnda gerçeði de saklamýyordu ondan tanrýsý…

Ne zaman bir kalabalýða girse
Orda sivriliyordu gözleri,
Birilerine batýyor,
Kör ediyordu farkýnda olmadan…
Ne zaman yalnýz kalsa
Kendinde büyüyor
Kaplýyordu tüm yalnýzlýðýný…
Çoðaldýkça tanrýsýndan artýyor,
Zamansýz yükseliyordu kendi gözünde
Üstelik aklýna sýðmýyordu tanrýsý…

Sofralarda ekmeðe hükmediyor,
Ancak karýncayý eziyordu
Beslediði hýncý…
Baktýðýný göremiyor,
El yordamýyla körlüðüne iltifatlar yaðdýrýyordu.
Baygýndý gerçeklerin içinde
Uðultudan ibaretti hayatý
Alnýnda ölüm tarihini taþýdýðýndan habersizdi
Bu yüzden bazen alay ediyordu sanki onunla tanrýsý…

Bir gerçeðini sarýp sarmalamýþ
Yalan olduðunun soðukluðu
Deðmesin diye ruhuna
Bazý bazý uðrardý sakladýðý sandýða…
Bakýp düþünürdü uzun uzun,
Ne zaman yalan olduðunu anlasa
Epeyce uðramazdý yanýna bir daha…
Kendi gülerken tanrýsý aðlayacak deðildi ya,
Radikal bir sertlikte býrakmýþtý onu dünyaya,
Sonradan erimiþti heykelinin balmumu,
Hangi zaafýna yenilse
Sümük gibi yapýþýp kalýrdý onda,
Her girdiði kabýn þeklini alýr
Ýhanet ederdi bir sanat eserine…

Bir fenomendi…
Ve hala kendini hala öyle sanýrdý,
Bilmezdi bildiðini tanrýsýnýn…
Gribal enfeksiyon geçirmiþ
Ruhunun üst solunum yollarý,
Neye meyletse sümkürürdü ruhuna
Kimyasal zehirli bir atýðý…
Daha ne yapsýn ona tanrýsý,
Hangi çaðda yaþýyordu,
Ýnanmazdý ilaçlarýna kocakarýnýn…
Renkli vitaminlerle vücuduna
Yapay dopingler yapar
Ruhunun maraziyetini saklardý
Kendinden bile…

Gel de gülme…
Tanrýsý sen de gül çekinme…
Ne kadar ýramýþýz kendimizden,
Adem havadan bugüne…
Çýrýlçýplak soyunmuþ elmalarý
Kapýþ kapýþ aldýrýyorlar bize…
Kapitalist düzenin tanrýsý
Düþünmekten alýkoyuyor bizi…

Dipnot: herkesin tanrýsý en çok zaman ayýrýp en çok düþündüðüdür.


dedi fatmani...

























Sosyal Medyada Paylaşın: