Aşkın 'Eylül'ünde Gözlerine Heba Ettim Ben 'Hayat'ı..

Þimdi þehirler geçiyor üstümden,
Aþklar, acýlar…


Kapýsýndan sensiz girdiðim bir gece daha.
Uykularýmý bölen sessiz çýðlýklarýn,
Uzak bir kent kaldýrýmýna yaslýyorum bu yorgun bedenimi
Yokluðunun ayazýnda
Kendi intiharlarýma bir yenisi daha ekleniyor
Ýçime seni iliþtirirken
Bir martý kanadýndaki çocukluðumdan vazgeçtim ben
Þimdi kaybettiðim çocukluðumun aðýr kurþunlarýna vuruluyorum
Ve acýtmýyor yine de canýmý senin kadar hiçbi’þey.

Seni sevdiðimi söylemektendir dudaklarýmda ki bu nasýrlar..
Beni yokluðunun zamansýzlýðýndan býrak içine
Uzaklýðýnýn koynunda,
Tenime kazýdýðým gün sayma nöbetlerim,
Takvim tutmaz özlemlerinle en büyük savaþým..
Özlemekten kimse ölmüyor buralarda.
Bu ölümler kimden kalma,
Ve neden ikinci el bir yalnýzlýk bana bahþedilen
Kime açarsýn yüreðinin görünmez kapýlarýný
Bilmez misin,
Ne zor geceler atlattým ben yokluðunda.
Senden gidebilecek tüm cesaretlerimi ateþe verdim.
Bu aþkta ki en büyük gaddarlýðýmdý bu acýmasýzlýðým.

Kýrýk ezgilerin yüreðime acý gibi geldiði
Bir mevsime gebe býrakýldý bütün ayrýlýklar
Sorar mýsýn kendine?
Hangi çýkmaz sokaða saptýn,
Hangi yokluk beni senden aldý,
Ne diye verdin beni.
Kime?
Ne verdiler karþýlýðýnda sana.
Oysa bana karþýlýk gelebilecek hiçbi’þey yoktu.

Giderken unuttuðun bi’ þeyler vardý.
Kendini unutmaný isterdim.
Bir gün daha eksildi ömrümden,
Uzatmalý ayrýlýklar,
Suskun dudaklar.
Yürüyorum,
Gece sessiz ve yaðmurla yýkanýyor kaldýrýmlarý gözlerimin...
Duasý eksik gülüþler peydahlýyorum yüzümün kýrýlgan tarafýna.
Yüzüne sürüyorum,
Gözyaþlarýmý.
Üstü kalsýn diyorsun acýlarýmýn.
Üstünü býrakýyorum mutluluklarýmýn...

Bana ayrýlýðý sorduklarýnda,
Sensizliði hiç düþünmediðimi söylemiþtim onlara.
Ölüm’ün neresi düþünülür ki?
Kendi cenazem de,
Nasýl bilirdiniz sorusuna,
Hiç iyi bilmezdik diyeceðim.
Ah sevgili,
Senden sonra hiç iyi olmadým ki,
Olamadým ki..
Sensiz geçecek bütün Pazar sabahý kahvaltýlarýndan baþlýyorum
Her þeyi terk etmeye.
Aynada ki gülüþlerimden tanýyorlar beni.
Ýçimin en karanlýk sokaklarýn da kaybettim seni,
Hiçbir yalnýzlýk da bulamýyorum.
En az þehrin kadar kalabalýk bu acýlar.
Eski fotoðraflar da saklý kalmýþ,
Sol gözaltýna býraktýðým öpüþlerim.
Ýçimden geçen hiçbir otobüs sana varmýyor.

Aklýnla yüreðin arasýnda ki,
kör bir noktada kaybettim kendimi.
Þimdi bir kent kadar ýssýz,
Ve bir kent kadar yorgunum.
Hiç olmamýþ gibi bir de yokluðunu býraktýn giderken.
Yanýna aldýklarýnýn arasýn da bi’tek ben yoktum.
Olmak istediðim yerden uzakta,
Sensizliðin beni bir daraðacýna astýðý gecede,
Yok oluþlarýma artýk bütün sitemlerim.
Kim sorsa seni, öldü diyorum içimde/n.
Kim sorsa yerimi, solunu gösteriyorum...
Anlamýyorlar oysa,
Her sabah yaþamayan bana verdikleri selamýn,
Hiçbi’ anlamý olmadýðýný…

Ýnandýðým deðerler,
Hep bir baþkasýna intihar,
Ve ölen yalnýzca ben oldum,
Kapý aralarýn da…
Bir aþk kadar yýkýlýrdý insan,
Oysa ben bir kentin altýna gömülmüþüm.
Ellerinin soðukluðundan anlamalýydým,
Bu aþkýn nereye varacaðýný.
Ama bildim ki hep,
Son duraðý ölümdü ayrýlýklarýn.

Biliyorum ki;
Bensiz bir gece’nin içinde
Tüm kadehlerini bana kaldýrýyorsun ayrýlýðýn.
Hadi,
Bir iyilik yap
Ve,
Dudaklarýnda ki kahkahalarda öldür beni..
Kalmak için artýk erken…

Belki de hiç bilmediðimizdendi ayrýlýðý.
Bu kadar kýsa cümleler kurmayý niye sevdik.
Yalnýzken bi’ anlamý yoktur hiçbi’þeyin.
Bilmeni isterim;
Baþka gözlerde arayacak kadar az sevmiyorum seni.
Yine de senden ayrý bir yataða sýðýnmak,
Soðuk ve acý!
Göç eden bir duruþun var aynalarýn karþýsýnda.
Gülümseyiþlerinin dudaklarýmý öpmesini isterim.
Az derim belki de,
Tekrar tekrar..
Öpüþmeyide seviyorduk oysa ’biz’.
Seviþmelerimize ayrý bir tat.
Onca yolun ötesinde,
Nerede beklemeliyim seni.
Geçtiðin yollara serildim.
Ve bil ki;
Keþke hep yanýmda olsan.
Yine özlerdim,
Ama daðýlmazdým...

Mutluluk beni teðet geçiyor hep,
Bakma sen gülüþmelerimize..
Ýçine kadar sana battým ya..
Çok yaðmurlar gördüm ben.
Sen bilmezsin.
Yine de içimden geçen hiçbir otobüse,
Yolcu olmadan bilemezsin beni.
Birgün gidersin,
Hiçbi’þey olmamýþ gibi.
Bilemezsin görmeden,
Nasýl bir sevdaya düþtüðümü.
Birgün düþünüpte hatýrlarsýn.
Birgün gidince,
Düþünce ben yokluðuna,
Düþünce sessizliðe,
Rengini yitiren bulutlardan anlarsýn,
Her gün aðladýðýmý...

Kýsa vedalar uzun ayrýlýklar..
Hayat hep bana kör.
Yeni baþlayan bir acý bu..
Garson!
Bana biraz tuz…
Sosyal Medyada Paylaşın: