Susmak, Sana Konuşmaktır...

“Seni sevmek;
Sensiz uykulara uyumamak/mýþ,
Ve sabahý edememekmiþ,
Sen olmadan…”


Aklýma kazýnmýþ her saniyesi yaþadýðýmýz an’larýn
Ve yüreðime/de.
Uçurtmasýný kaybetmiþ çocukluðuma,
Bir armaðan gibiydin..
Sevdim,
Sevindim,
Göz kapaklarýmda misafir hüzünleri terk ettim birer birer..
Gözlerinin kahvesinden kendime düþler ýsmarladým,
Hep..
Tenimin çatlak surlarýnda gezinen parmaklarýn
Yüreðimi itinayla kuþatmýþ hiç bilmeden…
Sana gel demem de ondandý,
Yüreðimin iþgalcisine býrakmalýydým,
Kendimi…
Boðazýn da asýlý bir aþk düþecekti,
Ýstanbul’dan payýmýza,
Ellerimi açtým…
Kirpiklerimden bir salýncak yaptým,
Güze merhaba diyen çocukluðuna
Sonra,
Sonra sen arkanda gözlerini býrakarak,
Beni bu kent’e emanet edip “gidiyorum” dedin..

Bastýðým her kaldýrým senden bir iz taþýyor artýk.
Ellerim de uykusuz sabahlarým var,
Ama sana,
Nefesim de buðulanan özlemler biriktiriyorum…
Hani gelsen,
Belki de yenileri eklenecek sözlerime,
Ama gel/sen…
Saðýr kesilmiþti ya söylemeye utandýðým kelimeler,
Þimdi avazým çýktýðý kadar baðýrýyorum
“Seni seviyorum”
Ne kadar yalýn,
O kadar sýcak…
Seviyorum…

Komþular seni soruyor,
Durup durmadan..
Gelecek diyorum,
Belirsiz bir zaman aralýðýnda,
Uzak bir yoldan,
Uzak bir kentten…
Yalnýzlýðýma,
Aþkýma,
Sonsuzluðuma…
Bilmiyorsun ki;
Saðnak bir halde özlüyorum seni.
Bilsen,
Koþar adým gelirdin,
Sensizliðime…

Bir yaný sen kaplý
Çizikler atýyorum dudaklarýma…
Çünkü;
Senin kadar hiçbir þey yakýþmýyor dudaklarýma,
Aynadan bakarken bize…
Evet özlüyorum;
Napayým,
Sensiz yaþanmaya deðer deðil iþte hiçbir þey…
Bilmelisin,
Dün’üme ait edemem seni,
Nefesin de büyütmek istediðim onca þeyin arasýn da,
Bir de küçük bir kýz çocuðu saklýyorum…


Gamzelerinden düþen gülüþlerin uykularýmý solluyor…
Dinle;
Sensizliðin la sesi,
Kulaklarýmý týrmalýyor…
Diyorum ya,
Gel/sen,
Sadece,
Gelsen…


Biliyorsun;
Susmak sana konuþmaktýr,
O yüzden sana hep susuyorum…

Özgür Havuz (gri) / Mutluluktan ölmek üzere…

Sosyal Medyada Paylaşın: