İYİMSERLİK İKSİRİ

yýllardýr
koþtuðum yaþam kulvarý
bilinçsiz bir bilinmeze gitse de;
ben kendim uydurdum
güzergâhlarý,
bedenim ruhuma isyan etse de.

ellerim
sürekli el kalsýn diye
sertliðini sýnadým hep taþlarýn,
can verdim de,
yol vermedim caniye,
yuvasýný bozdurmadým kuþlarýn.

kendimi
buzlaþmýþ daðlara attým,
kaypak güneþlere bel baðlayarak;
ne sihirli lambam oldu,
ne atým,
ne de yol gösteren bir pirim – ak pak.

koþtum ben,
hep koþmam gerektiðinden,
koþtum, bulunmazý ilk bulmak için.
koþtum,
bedenimin yerçekiminden
sýyrýlýp, kendimden kurtulmak için.

gündüzler düþündüm
geceler boyu,
uçarken baþýmda hýrt yarasalar.
cesaret burgacýnda
boðup korkuyu
çiçekli umutlar derdim her bahar.

hâlâ koþuyorum
bir hýzýr gibi,
iyimserlik – sunduðum tek iksirim.
çeksem de
kötünün ceremesini,
yoktur iyilikten yana eksiðim.

yazgýmsa da
umut zehrinden gitmek,
amacým eceli erteleyiþtir:
bir elimde –
alev alev bir þimþek,
diðerinde – sevda kokan bir þiir.

Sosyal Medyada Paylaşın: