BABİL KULESİ

tarihlere ve tarihçilere bakarsanýz akýllý adamlardýr babilliler,
yýldýzlar gibi akmýþ, ama izler býrakmýþ adamlar, arkalarýnda.
onlardan söz edince sýralanýr yenilikler, tansýklar birer birer
onlarla anýlýr ve onlara mal edilir hep, oysa geniþ tabanýnda
ne gotiði, ne baroku, ne kübiði, ne de baþka bir mimari üslubu
doðuracaklardandýlar. köleydiler, ümmiydiler, görgüsüzdüler.
tek ahuramazda’nýn sevdasý dolaþýyordu damarlarýnda arý duru
çünkü onunla doðdular, hep onu duydular ve onunla büyüdüler.
yedikleri ekmekte, içtikleri suda, topraðýn nabzýnda tastamam
onun gizemini buldular. inandýlar ve sarýldýlar sýký sýkýya ona,
nasýl sarýlýrsa yosunlara, suya düþmüþ yüzme bilmez bir adam.
yaslandýlar ona güvenerek, yaslandýðý gibi bir körün, bastonuna.
yürek saraylarýnda taht yaptýlar ve taptýlar yücelerin yücesine
ama bu da yetmedi, yetmedi sadece inanmak ve yanmak ona,
yetmedi o sonsuz koþu yetiþmek için onun eriþilmez sesine
yetmedi sadece kulluk edip, dize gelip yýllarca yakarmak ona.
içlerinden biri bir çözüm buldu ve buluþunu hemen duyurdu:
amaç tanrý’yý sadece özlemek deðil, çok yakýndan görmekti,
ve önce ona ermekti göðün derinliðinde. kýsaca sorun buydu;
yani tanrý katýna ulaþtýracak dev bir kule inþa etmek gerekti.

insanoðlu yitirmediði sürece içindeki sesi kovalama hevesini
bir gün mutlaka diker kendince, düþlediði kendi babil kulesini.


Sosyal Medyada Paylaşın: