SARIK

SARIK

ceketi avrupaiydi, sýralý sarý düðmeleri köreltirdi güneþi bile
ve general görünüþü verirdi dedeme. daha yakýþýklý yapar,
daha bir ciddi gösterirdi onu. ve o, sakalýný kýsacýk kýrpar,
uyum içinde olmaya çalýþýrdý hep havalý ceketinin ahengiyle.
onu kim bilir nerden almýþtý, ya torunlarýndan arda kalmýþtý,
ya da bir baðýþtý bu ceket, dünya görmüþ bulgarlarýn birinden,
dedemi türk olarak tanýyan, türk olarak bilen, onun için seven.
asýl önemlisi ceket hoþtu ve dedeme gerçekten oturmuþtu.
ama ayaðýndaki ev iþi aba poturla ve kaba saba ayakkabýlarla
avrupai ceketin ahenk içinde olduðunu söylememi beklemeyin.
dahasý mý? tüm bu güzelliklerin tepesine bir de sarýk ekleyin.
bu haliyle tanýrdý onu yaþadýðý köy, dolaþtýðý yöre, ektiði tarla…
bilgelik kalýtýydý dedemin yüzündeki çile izleri karýk karýk
okurdu da yazamazdý, ama gerektiðinde doðru hükmederdi,
“abdülhamit bize yazý öðretmedi” der, kahkahalarla gülerdi
buda gibi baðdaþ kurup otururdu, baþýnda hep o bildik sarýk.
gün oldu zulüm bekçileri zulmü dedeme de tattýrdýlar zalimce.
periþan ettiler onu “sarýðý at” dediler “yok bunun baþka yolu!”
yaþlý adam, iki eli sarýðýnda, haykýrdý gözleri yýldýrýmlarla dolu:
“alçaklar, erkek adam baþlýðýný vermez, baþýný vermeden önce!”

onur yolu hiç kuþkusuz ölüme götüren yollarýn en þýk yoludur
ucunda ya toprak olur, ya bayrak olur, ya da asil bir sarýk olur.


Sosyal Medyada Paylaşın: