KORKUNÇ BURÇ
Dixi et animom levâvi*
güneþ hep ayný yerden doðuyor ayný yerde batýyordu
ve ayný desenle boyanmýþtý sanki gökyüzünün tavaný
açýk havalarda. bulutlar sevilmiyordu genelde, felaket
taþýdýklarý için karanlýk karýnlarýnda. bu yüzden belki
köylüler umuttan çok bulut görürlerdi rüyalarýnda ve
belinleyerek uyanýrlardý yüzleri çarpýk. alýk alýk bakýp
cam yerine gazetelerle süslenmiþ küçük pencerelerden,
o günün tahminini yaparlardý hem meteorologlardan âlâ.
yokluk çemberinin ortasýnda, ev-tarla koþturmacasýnda,
bir mekik gibi dokuyorlardý çileli kefen bezini yaþamýn.
ben henüz kendimi doðurmamýþtým.
çamurlu yollarýn çürük kokusunda boðulurken zaman
yaþlanmaya gerek kalmadan bitiverirdi ömür türküsü.
kadere ve kazaya inanýr gibi görünse de, sürü sanýlan
kalabalýkta ne imama inan, ne de papaza güven vardý.
oyardý ilkel beyinlerini korkunç bir kuþkunun sipsivri
keskisi. aðýzlardan tek söz çýkmasa da, hep yere yere
bakýyorsa da gözler, isyan bayraklarý savruluyordu
kaçak sigaralarýn püskürdüðü kapkara dumanlarda
ve safran sarýsý cýlýz parmaklarýn yumruklaþmasýnda
bir öfke tufanýnýn yaklaþtýðý görülüyordu adým adým.
ben kendimi mutlaka doðurmalýydým.
sormak yasaktý, yanýtlamak cinayet. fetva hakký iki
dudaðý arasýndaydý zina oðlu kan rengi bir ucubenin
ki kendisini tanrýlýk hevesine kaptýrmýþtý sýrýlsýklam
ve taptýrmýþtý kendine telkiniyle ateþten bir kýrbacýn.
sessizliðin çadýrýnda aðlamak yoktu, gülüþ hiç. sinirli
ellerin zoraki alkýþlarý silip süpürmüþtü her þeyi. hep
o övülüyordu, hep o aranýyordu, hep ona gidiyordu
yaltaklarýn, kaltaklarýn, yavþaklarýn tüm jurnallarý ve
susuyor, iþaretlerle konuþuyordu herkes, babam da
susuyordu üzgün, ama ben hep sorular soruyordum.
ben belki de kendimi doðuruyordum.
bir gün okulda bir sis perdesinin koynunda buldum
kendimi. babamý aradým önce, yok dediler. ardýndan
anamý sordum, unut dediler ve onu gösterdiler bana
her soruma karþýlýk. o korkulu okulun okuttuklarýný
onun kulu gibi sevmeliydim. sevdim. ölmeliydim
bu öðreti adýna. söz verdim. benim için tüm renkler
kýzýldý artýk ve tüm yarýnlar aydýnlýk. eþitti köydeki
dayýmla bakanlýktaki bakan. tarih mezarlýk olmaktan
çýkmalýydý. aðzým bunu söyledi, elim de bunu yazdý.
insanlýðýn kurtarýcýsý ulu önder huzurunda ant içtim.
ben kendimi doðurmaktan vazgeçtim.
bilemezdim gölette de boðulabileceðini saf yüzücünün
ve kiþiye göre deðiþtiðini derinlik kavramýnýn. oysa ben
denizlere açýlacaktým, güvercinler uçuracaktým en sýcak,
en aðrýlý yerlerinde dünyamýzýn. etiopya’ya ekmek, filistin’e
yürek, afganistan’a çiçek götürecektim. kýracaktým cehlin
zincirlerini ve kilitlerini hapishane kapýlarýnýn. tanrým
birdenbire ne oldu, nasýl oldu ki, kelepçelerinde buldum
kendimi ben kendi düþlerimin. aldatýlmýþ, hýrpalanmýþ ve
aciz. en güvendiklerim götürdüler beni bir yerlere bir gece.
öldürüldüm kendimi doðurmadan önce.
_______________________________
* (Lat.) Söyledim ve rahatladým.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Emin Atasoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.