SONBAHAR SOFYA’SI
saçlýðýný yitirirken aðaçlarýn saçlarý
kestaneler menopoza girer güz sonlarýnda.
makamlarýn hüznü büyür týpký slav gibi sarý
ve sýtmalý yapraklarýn karmaþýk tonlarýnda.
savrulurken kuþ tüyleri kar gibi çýðlýk çýðlýk
bir telaþtýr inildeyen kilise çanlarýnda.
vitoþa’nýn kalbi acep lülin’e neden kýrýk
kaç yüzyýlýn büyüsü bu boyana çamlarýnda?
en onurlu kartallarýn köprüsü öyle bezgin
ki uyumuþ bir mazinin en sisli fonlarýnda.
nevski katedrali’nden çýkan isevilerin
çýngýrakça ses veriyor haçlar boyunlarýnda.
en þekerli yýllarýmýn meyveleri ezilip
cibre gibi bekletilmiþ mahzen bidonlarýnda.
bir zamanki bu cici kent, artýk boðazýmda ip
olup beni boðacak mý soðuk betonlarýnda?
troleybüsler hýrsýz gibi zamaný kaçýrýyor
nostaljinin gözü yaþlý müze faytonlarýnda.
sonbaharýn geliþini seyretmek ne kadar zor
çok katlý bir duygunun ahþap balkonlarýnda.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Emin Atasoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.