YAĞMURU BEKLERKEN

yaz, yazgýmýzý yazmak istercesine yeniden,
kýzgýn balyozlarla yükleniyordu alýnlarýmýza.
yangýn yeleli atlar kiþniyordu derinlerinden
vücut derelerimizin, týrmanarak kanýmýza,
ve biz yarýda kesip cinnetli rüyalarýmýzý,
yine yanlýþ okuyorduk yanlýþ dualarýmýzý.

yaðmur yoktu. boðuluyorduk susuzluk sularýnda
köhnemiþ körüklerce körelmiþti göðüslerimiz.
nem arýyorduk dudaklarýmýzýn ter tortularýnda
kaçýp kaçýp gidiyordu serapta çalkanan deniz
ve biz unutmuþtuk su sesini, çaylarýn ahengini
gözümüzden akacak yaþa bile hasrettik hani.

merhamet sularý kurumuþ kuyularýn dibi gibi
gökyüzünün yüz mendili alabildiðine pürüzsüz
ve hatta dümdüz bir mavi çöle benzetilebilirdi.
çünkü ateþ fýrýnlarýndan durmadan gece gündüz
savururdu gizli cehennem bayraklarýný istediðince
ve kavururdu yelin yelpazesini yellenmeden önce

boþuna bakýyorduk boþ bakýþlarla boþalan yerine
tanrýnýn o derinliklerde. yaratan gitmiþti demek
kutsal tahtýný terkedip kýzgýnlýktan biz acizlerine,
ki büyütmüþtük içimizdeki canavarý bilmeyerek
ve kilitlenip ruhumuzun en günahkâr tuþlarýna
kýyameti emretmiþtik modern ebabil kuþlarýna.

yaðmur yoktu. toprak vazgeçmiþti topraklýðýndan
kocaman kollarýyla bulut avlýyordu rüyalarýnda
ve kahkahalar atarak avuçlayýp zaman zaman
kök salmadan boðuyordu tohumlarý karnýnda.
sonra eriþilmez musonlarýn sellerine dalýyordu
ve var sesiyle baðýrarak hiç nedensiz aðlýyordu.

biz de umarsýzdýk en azýndan toprak kadar. çünkü
öldürülenleri yýkayacak su yoktu yaðmursuzluktan
hep kanlý giysileriyle gömülüyordu ölenlerin tümü
irinli çatlak dudaklarýmýzý yalayarak susuzluktan
kirli ellerimizle aptes alýp salavatlar çekiyorduk.
yaðmur yoktu. biz ýsrarla yaðmuru bekliyorduk.


Sosyal Medyada Paylaşın: