Geceleri...
Düþtüðümde gözlerinin en narin yerine
kirpiklerime en zalim acýlar düþer.
Sonrada yanaklarýmdan süzülür gider...
/
Ellerim kýrasýya ismine kundaklanmýþken,
göðsümün sol tarafý hüzzam basarken,
ve her yalnýz kaldýðýmda gölgeme öykünürken,
seni çok özlüyorum!
Bir de...
Sabah kalktýðýmda,
sofrayý yalnýz hazýrladýðýmda,
bulaþýklarý yine yýkayamadýðým da,
evin sessizliðine kulaðýmý taktýðýmda,
sigara kokusu burnumun fevkini kýrdýðýnda,
yine seni çok özlüyorum!
Sonra gece oluyor...
Sensiz bir gün daha;
kaderime kayýp olarak yazýlýyor...
/
Özlemin; elvedana takýlmýþken
ve bileklerim kesilmeye bu kadar müsaitken...
Beni býraktýðýn yerlerde arama olur mu?
Korkarým... Bulursan; üzülürsün diye...
Þimdiki hallerime...
Hüseyin Özkaymak