Ýlerde, þurada bi istasyon var, bende yeni fark ediyorum bu kadar zamandýr.. gözlerim sen gittikten sonra, bir farklý görür oldu zaten etrafý.. belki yoktur dediðim yer, emin deðilim esasen.. yinede görüyorum iþte ben..
Þu ara yürüyorum oraya, aslýnda; yürümüyorum.. koþturuyorum, sürükleniyorum, anlayamadým tam olarak, ama galiba; düþüyorum..
Ulaþmak gelmiyor içimden gideceðim yere.. birisi söylemiþti bana, orda sadece tek kiþilik bir tren var diye, sadece bir yolcu alýyormuþ içine, ücretide belliymiþ, raylara ruhunu yatýrýyormuþsun, uçsuz bucaksýz.. hadsiz kere, paramparça oluyormuþ hissetiklerin.. ruhunu kaybettikçe, yavaþ yavaþ, ölüm buluyormuþ hücrelerini...
Duyduklarým öyleydi, belki yanlýþ duydum, bilmiyorum.. senden sonra; hiç birþey bilmiyorum..
Koþar adým gittiðim, çaresizce tükendiðim, bu yolu.. sonuna ulaþtýrma be; gönlümün baharý..
Tut elimden, baðýr çaðýr! kýz bana.. gerekirse öldür.. ama o trene býrakma...
Hüseyin Özkaymak 16.07.2010-23.54 Sosyal Medyada Paylaşın:
HoLLy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.