Bulutlar da hasretine bel baðladý Sevgili!
Göçünün gölgesinde;kurak kaldý memleket...
Her mevsim ayaz...
Böðrümü yakmaya yeminli her gece !
/
Hatýrlarým;
mayýstý... Dünyanýn en güzel senfonisini aþk diye kulaðýma takmýþtýn.
Mevsimi yakalamak adýna, þarký söylemek gerekiyordu... Söyledim !
Ama sen bana þarký deðil... Ninni söyledin !
Uyudum dizlerinde, aþkýn gözlerinde...
/
Þimdilerde bir uyanýþýn vaveylasý kandým...
Senden uzaklaþmak adýna,hiç almadýðým kadar yolu... Sýrtýma aldým.
Gönlüm hiç olmadýðý kadar afilli...
Ve bütün melekler,ismini kara listeye aldý Sevgili !
/
Ben ruhumdan sevmiþtim seni oysa...
Kaderin,kabrimle cilveleþmesinde de sevecektim...
Mahþer çýðlýklarý týrmalarken ismimi,
senin adýný iþleyecektim ses tonuma...
Belki /sana haykýrmaya doyamadýðým/ aþkýn sesinden tanýrsýn...
Tanýrsýn da;
yanýna alýrsýn diye beni !
/
Ama sen...
Hikâyenin kahramanlarýnýn yanýnda,
figüran gülümsemelere ve parasempatik gecelere kaldýrdýn duvaðýný!
Beyazlar yakýþtý...
Ýkimize de !
Hüseyin Özkaymak