sentez

/…ah benim sancým
ah benim ‘bir kendine’ çaresiz merhemim!/




seni ilk gördüðümde
ters giden birþeyler vardý anladým
olmayaný özlerken bulmuþtum seni
yokluðunu varlýðýnýn kimsesizliðiyle yokluyordun
cehennemi boylarken cenneti düþleyip
rüzgar gülünü güneþle çeviriyordun
kendi iç savaþýnda unuttuðunu varsayarken
karþýna ilk çýktýðý an sevgili
maðlup bir ülke gibi apansýz devrildin
þahidim, gördüm, delirdin!



seni ilk gördüðümde
ters giden birþeyler vardý anladým
yukarýya akan nehirler gibiydin
titrerken bile hiçbir þeye þaþýrmýyordu gözlerin
tövbe edip yeniden günaha bulaþýyordun
saatin hep geriye akmasý gibi
bakire yalnýzlýðýnýn soluðunda
çýðlýðýný saklarken suskularda
bir kýrlangýç gibi ürküyordun sesinden
gölgene gizliyordun eþsiz acýlarýný



seni ilk gördüðümde
ters giden birþeyler vardý evet
ilk gördüðümde sakladýðýn
aklýnýn heybeti gibi derin
kördüðüm hikayeni
ilk gördüðümde anladým



sevmeye en çok sen geç kalmýþtýn
derse yetiþirken
beslenme çantasýný evde unutan bir çocuk gibi
mazide unutmuþtun aþký
vakitsiz yakalanmýþtýn imtihanlara, belki intiharlara
sevmek bu kadar (mý) uzak! olamazdý



oysa;
bir damla suyla yetinecektin
gözün yoktu okyanusta
kurudun iklim kargaþasýnda
parantez içinde sentez
þimdi asi bir bumerang
en derin kuyuda
salkým söðüt incecik bir sevda
sancýda yorgun bir veda
el/ve/da
merhaba!






fulya/ocak2011




Sosyal Medyada Paylaşın: