“Belki de asýl ustalýk budur;
her zaman acemi olmayý bilmek…”
Turgut Uyar
-iltihap heveslisi yaralarýmý kanat
içimden bir sen daha çýkart-
I-
hayli zaman geçti tenimden
dirilmek için erken bir ölüm geçti üzerimden
ne gelirse ondan deyip sus kaldým
aklým oradaydý
derine indikçe kaybettim sesimi
iðne deliðinden sokuldum topraða
Baybars’ýn tek gözüyle baktým dünyaya
onlar uçan kuþlarýn iç huzuruyla çýktýlar kuytularýndan
suskun günahlarýný bavullarýna kaldýrdýlar
þapkalarýnýn içlerinde kumral aðrýlarý vardý
asmaya kýyamadýlar hiçbir portmantoya sancýlarýný
II-
evvelce geldim
aslýnda hep vardým
çok gittim önceleri
bu defa kalmak için bekledim
bana masal okuma
çocuk yaþýmý çoktan geçtim
sussam zayi olacak sözlerim
konuþsam çok üzüleceksin
ne yana döneceðinden habersiz
savrulup duran bir uçurtma gibiyim
III-
kimse gidemiyor böyle kalmalara meyilliyken adýmlar
anladým ki hayat koca bir kova
balýk olduysam
oltanýn ne kusuru var
yakalanmaktan baþka suçum olmadýðý gibi
kancalarda can çekiþen avlara da yazýk oldu
oysa hiçbirimiz incitmek istememiþtik avcýlarý
bir hayal kurdum herkes inandý
kendim bile inandým gerçek olduðuna
ortak olan yalanlar buldum
guguklu saat gibi kurdum
nabzýmýn hýzlanan atýþýna
hep kendi içine çoðalan bir zamanda
birileri þahit oldu
nostaljik kalp çarpýntýlý tik taklarýna
IV-
oy ömrüm..
ve ah sudan çýkmýþ gururum!
hadi benliðim
hadi çok bilmiþ sessizliðim
bu kez ç/aðla
bir çýðlýk ol genzimde; oradan oraya yalpalan!
tiz bir ses; yitirdiðim...
itinalý ellerinle dokunma; þimdi deðil!
dermanlarýna sarma bu kez acýmý
býrak kanayým biraz kanmalara
buradan geçti
artýk geçti
az önce uðurladým o kadýný
ekose kaplý bir fularý vardý eylülden ödünç aldýðý
ýrmaktý o! eylüle akan bir nehirdi..
kendi içinde yanýyordu çaðlayan ikindileri
V-
diyorum sana!
görmediðimde tedirgin oluyorum neþeni
ya o da beni göremiyorsa...
diyorum.. susuyorum sonra çaresiz...
ben benden geçmedikçe elimde bir mayýn
ha patladý, ha patlayacak içime
kalbimde kalabalýk hüsranlar yankýlanýyor
geçmeler tanýk mý kimsesiz çocukluðumun kayýp renklerine
ilgisizlik hastalýðýna tutuldu kalbim
korkma, bulaþýcý deðil..
ilgimden zerre ödün vermedi savunmasýz hücrelerim
aþk vitaminleri içtim þiirlerde
ve þarkýlar eþlik etti inceliðimi yitirmeyeyim diye
ben hala abartýyorum çok sevdiðimde
VI-
eylül arafýydý tutulduðum hazan
ve daha hiç geçemediðim mevsimdi, mevsimlerden...
þimdi hatýrlýyorsan anlarým ancak; þuursuz sýnýrlarýmý
unuttuysan boþver!
nerden baþlayayým anlatmaya; yanýlgýlarýmýn zafer anlarýný
hatýrla!
kutsal bir yangýndý bu
dünya tutuþmuþtu dehþetinden
diyordu ya þair;
’sen bu þiiri okurken
(kim bilir)
belki ben baþka bir þehirde ölürüm’
VII-
önsezili ihtimalleri kaldýr üzerimden
dudaklarýmda bir þarký patladý demin
üzerimden notalar geçiyor sanki
duydum ki
iyi niyetler ülkesinde
hep pembe açýyormuþ
fulyalar bile
boþluklarýndan yer aç biraz
bir þehrin sýzýsýna düþeriz belki
ölümlerden ölüm beðenir gibi
ben sana / sen bana
yanan iki bulutuz þimdi
fulya/eylül2011