MARİNA

yitik gençliðimin meydanlarýnda
âþýk bir hoparlör hâlâ inliyor
serseri bir yaþam bitiþ anýnda:
marina, marina, marina, diyor.

tek sende o boyun, o bel, marina,
nerdesin, nerdesin güzel marina?

bir roma âþýðý mýdýr haykýran
bir madrit genci mi, düþünmemiþtik.
sen puttun, kendine bizi taptýran,
marina, biz senin aþkýnla piþtik.

bir ateþ nehriydin, bir sel, marina,
nerdesin, nerdesin güzel marina?

sana benzemekti her kýzýn derdi
sevdiðim kýzda da sen vardýn yine.
bir sýzý kalbimi tavaf ederdi
çapkýn yel deðdikçe memelerine.

katlederdi beni o yel, marina,
nerdesin, nerdesin güzel marina?

koþardýn büyülü bahçelerinde
bakire hislerin, pembe düþlerin;
gülerken ufkumun en kör yerinde
þafak söktürürdü beyaz diþlerin.

saçýn bir þiirdi tel tel, marina,
nerdesin, nerdesin güzel marina?

sen ki yokken vardýn, bir venüs gibi
doðmuþtun düþlerin gizli yerinden.
üryan çýlgýnlýktý çarpan beynimi
oynak kalçalarýn davetlerinden.

bakýþý hançere bedel marina,
nerdesin, nerdesin güzel marina?

eskittim köþküne giden yollarý,
denizinde yüzdüm hep pupa yelken.
kaç kez var dedim hep olmayan ‘var’ý
ve kaç kez uçurum kýyýsýndayken

çekti beni gizli bir el, marina,
nerdesin, nerdesin güzel marina,

çiçeklerde kokun, mehtapta yüzün,
rüzgârlarda sesin hep kalýr sandým,
ama gençliðimi yitirdiðim gün
gençliðimden fazla hep sana yandým

yokluðun vakitsiz ecel, marina,
nerdesin, nerdesin güzel marina?

Sosyal Medyada Paylaşın: