YILKI ZAMANI
omuzlarýmda daðýnýk yorgunluðu yaþlý bir atýn
menziller boþuna bekliyor beni. artýk güz yelleri
uçurmuyor yelemin bayraðýný. allah aþkýna, atýn
bu tükenmiþ nazar boncuklarýný. indirin dizginleri.
nefesimin tütsüsünde, bayat arzularýn kalp atýþlarý,
gözlerimin pencerelerinde kýpkýzýl gün batýþlarý.
þaþmýyor deðilim çýlgýnlýðýna sonbahar bulutlarýnýn
kanatlarý kýrýk kuþlar gibi salýnmalarýna aþaðýlara
intihar edercesine. benim göðüm tarumar. yarýnýn
zavallýsý ben. göksüz göktanrýsý. duyurun þamanlara
güz suyuna inanmasýnlar, onu kullanmasýnlar,
çünkü güz’ün takvimlerde korkunç bir sicili var.
hep bu mevsimde gelir haberlerin en beklenmezi,
en karmaþýk sorular da hep bu mevsimde sorulur.
ya eriþi ya argacý yetmez de, çileli bir ömür bezi
bitmeden býrakýlýr. dudaklarý yakan bir makam olur
ve sevildiðini sansa da sevilmez güzün yüzü
ve ben soktumsa þiirime hep zordan soktum güzü.
güz yol ayrýmýdýr. vedalaþma da, hesaplaþma da burda,
kýþýn karýný beklemeden örtmek için günah defterlerini.
‘geç’, diyor gaipten bir ses, ‘terazinin baþýna þöyle otur da,
ellerin titremeden namusluca tart yükünü, gör kendini!’
gözlerim büyüyor, demek bir þeyin bitme zamaný gelmiþ
içimde gizlenen yorgun atýn yýlkýya gitme zamaný gelmiþ.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Emin Atasoy Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.