Aşk'ın Terk Edilmiş Hali "Kent Sayıklamaları"

Þimdi boþ koridorlarda yankýlanan sesimi sana benzetiyorum,
Kýrgýn þarkýlardan bir düþ çalýyorum,
Ve sen gitmek için beni dinlemiyorsun…



Suskunluðumdan düþen aþkýn adýndan daha kirli ne olabilirdi dudaklarýmda,
Ben ki,
Hep sana susan,
Sustukça apansýz bir diþ aðrýsýna benzeyen bir acýdan kývrandým hep…
Belki de bu yüzdendi gözlerinin uçurumlarýndan düþüþlerim…
Oysa sana hep,
Ayaðým takýldý derdim kirpiklerine…
Kimse çocukluðumdan düþler çalýp beni terk etmemiþti,
Ama sana kýzabilecek kadar büyümedim …
Sana sorulabilecek sorular anlamsýzlýða bürünüyor,
Ve ben konuþtukça sana üþüyorum…
Seni keþkesi kayýp bir cümlede yitirdim,
O yüzden bu anlamsýz iç çekiþlerim…
Belki bir kentten sarkan çocuða benzettim seni,
Oysa parmaklarýndan düþen acýlarýndan tanýmalýydým…


Kendimi mat bir yeþile boyanmýþ kentlerde unutmayalý çok oldu,
Ki sana yazýlabilecek her þeyi yazmayý aklýmdan bile geçiriyordum…
Gitmek senin için en kolayýydý,
Ama bana en zor olaný yaptým,
Bir mendil vedasýnda kaldým…
Ne zaman gözlerinden kendime bir yol çizsem,
Sen hep gitmek için hazýrlanýrdýn..
Kent gözlü çocuklar geçiyor düþlerimden durmadan,
Ceplerimde býraktýðýn ellerinden tutunuyorum hayata,
Oysa sen bilmiyorsun, Kaç hayattan düþtüm ben,
Yinede ellerin kadar sýcak bir yalan yok…
Ben en çok,
Elma þekerinin kýrmýzýlýðýna inanmandan baþlýyordum,
Seni sevmeye,
Ki biliyordum,
Kimse Ýstanbul kadar büyük sevmedi seni;
O yüzden yüreðimden aþký firar sözler,
Seni þýmarttý hep…



Ayrýlýða yaktýðýn sigarandan,
Nikotin kokulu bir hüzün bulaþtý yalnýzlýðýma,
Oysa bana deðil,
Ýstanbul’a bir aþk daha borçlusun demiþtim,
Giderken…
Çünkü ben senin için çoðul yalnýzlýklardan geçtim…
Kendi intiharýný terk eden bir þairin sözleri,
Bu kentte bir anlam taþýmýyor,
Yine de ölmeyi beceremem biliyorsun…
Kendi yalnýzlýðýna deðil,
Yüreðinden giden bana kesilmiþ bir biletti,
Gidiþim…
Bilmiyorsun ki,
Gözlerimde unuttun kendini,
Nikotin kokulu kâbuslardan her uyanýþýmda,
Aklýmdasýn,
Ama,
Ayrýlýða haksýzlýk olur artýk seni sevmek…



Hata cümlede deðil elbette…
Ya ben öznesinden kendime bir aþk ürettim,
Ya da sen yüklemsizliðe büründün gözlerimde… 




Özgür Havuz ’Gri’ / Sensizlik, sonsuzluk...
Sosyal Medyada Paylaşın: