Çocukluğumdan Büyük Bir Aşk'a

Þimdi çocuk olmanýn bile bir anlamý yok,
Ama çok isterdim,
Eski evimizin önündeki hurma aðacýnýn altýnda oynamayý..
Tüm düþlerim,
Hayallerim,
Gerçekleþeceði umuduna inandýðým her þey,
Orada baþlamýþtý,
Tam da annemin beni izlediði pencerenin altýnda…
Büyümek vardý hep,
Büyümek,
Tabirince adam olmak…
Kol altýnda bir ekmekle eve doðru yürümek,
Akþam karanlýðýnýn bastýðý vakitlerde…
Belki gelir umuduyla,
Bir babanýn yolunu gözlemek,
Ve dýþarýda korkunç bir yaðmur,
Gök gürültüsü…
Sahi,
En son ne zaman gördüðümü sorsanýz,
Hatýrlamakta güçlük çekerim,
Henüz saçlarýna beyazlarýn düþmediði o adamý…
Ne zamandýr umudumu kestim,
Beklemiyorum artýk pencere önünde,
Ve kapý diplerinde…
Zaten taþýnalý çok olmuþtu,
O eski evimizden…
Þimdilerde cebelleþtiðim bir çok þey geldi hayatýma,
Hiçbiri pencere önünde bir babayý beklemek gibi deðil/miþ…


Hiç bitmedi ki adam olma çabasý,
Her þey bir yana,
Birde aþk var sol yanýmda…
Benzemiyor koltuk altýnda ekmek taþýmaya,
Ve hurma aðacýnýn altýnda,
Topraktan kaleler yapmaya…
Yinede alýþmaya çalýþýyorum,
Çocukluðumdan kalma acýlara,
Ve diz yaralarýmýn hatýrladýkça sýzlamasýna…
Oysa aþk acýsý,
Öyle deðilmiþ,
Zamaný böldüðün her dakika,
Ýçinde bitmeyen bir sýzýyla yerinde sayýklar/mýþ…
Bende þimdi böyleyim iþte…
Kelimelerle anlatmaya kalksam,
Belki yaþayan bilir,
Hisseder…
Baktým ki,
O koca yürek artýk baþkasýna ait,
Ýkisini birden sevdim…
Ama yüreðimin sahibini daha çok…
Þimdilerde,
Ayný yol üstünde beraber yürüyoruz,
Onun eli belimde,
Ve benim parmaklarým saçlarýnýn kývrýmlarýnda…

Pencere kenarýnda tükenen çocukluðumun,
Güzel bir aþk senaryosuna dönüþeceði umudu,
Hayallerimin arasýnda yoktu…
Þimdilerde,
Evimi(zi)n penceresinde,
Beni bekleyeceðini bildiðim,
Bir kadýna böylesine,
Aþk besleyeceðimi bilseydim,
Çocukluðumdan bile vazgeçerdim...


Özgür Havuz Gri / Çocuk olmak mý? Yoksa br aþk’ý yaþamak mý?
Sosyal Medyada Paylaşın: