“Yaþadým” desen de bir büyük aþký ve çerçeveleyip assan da dört duvar odalarýna bu satýrlarý, gün gelecek, unutacaksýn. ...
Bu sana son mektubum ve son yazmalarým. Ve ben, çekip gidiyorum... ...
Sana, bir daha: “seni seviyorum” diyen de, yollarýný gözleyen ve her gün bir çiçek gönderen de ben olmayacaðým. Ve bir daha kapýlarýna gelip bekleyen de... ...
Bir daha hazzýný tatmayacaksýn seni seyrederken gördüðün mahzun bakýþlarýmýn. Ve bir daha tanýðý da olmayacaksýn ümitsizliðe dökülen gözyaþlarýmýn… Ne bir daha, her fýrsatta kulaðýna fýsýldadýðým aþk itiraflarýmý duyacak ve ne de bir daha adýna bestelediðim o hüzzam makamlý þarkýlarýmý dinleyeceksin. Ve öylesi yanacaksýn ki yaktýðým ateþte, beklendiðin yerlere bile gidemeyeceksin. Bir daha dünyanda, ben olmayacaðým... ...
Çekip giderken dünyandan: ümidi, ümitsizliði, çareyi çaresizliði ve sevgilerimi de beraberimde götüreceðim. Sana býrakmayacaðým özlemlerimi. Kuþlarýn göz bebeðine yükleyip, rüzgârla süpüreceðim… ... …..
“Unutmayacaðým!” demelerin yalan. Biliyorum ki unutacaksýn… Bahar geldiðinde, gelinciklere bürünen Rahva Ovasý’nýn, yaþadýðý o zemheri aylarýný ve aç kurtlara mekân olan kýþlarýný unuttuðu gibi... Tipi ve boranlarý unuttuðu gibi… Cehennem sýcaðýný yaþayan Harran’ýn, yaðmur dualarý sonrasýnda, iki damla yaðmuru gördükten sonra, o imansýz ve insafsýz Aðustos sýcaklarýný unuttuðu gibi. Ve bir zindan mahkûmunun, özgürlüðe kavuþtuðu anda, çektiði acýlarý ve yaþadýðý zulmü unuttuðu gibi unutacaksýn... ... …..
“Unutamadým” diyerek, gözyaþý döksen de, gezindiðimiz yollarda, oturduðumuz parklarda sevenleri-sevilenleri gördükçe inlesen de unutacaksýn. ...
Unutacaksýn gülüm. Unutacaksýn. ...
Parmaðýna ilk alyansý taktýðým yerde, sana yeni bir alyansýn takýldýðýný gördüðünde, gerçek olmasa da, sana “seni seviyorum” diyenlerin yaný baþýnda bittiðinde bile, kim bilir, belki de hiç hatýrlayamayacaksýn. ...
Bilirim ki unutacaksýn. Unutacaksýn gülüm, unutacaksýn... ...
Son gece söndürdüðüm þamdanlarda yarým kalan mumlarý yaktýðýnda, birlikte gittiðimiz kafeteryalarda çayýný yudumladýðýnda ve þark odalý mekânlarda bulunduðunda da unutmuþ olacaksýn. ...
Kimler unutulmadý ki?... “Gidenler sultan, ölenler kral olsa da” unutuldu gülüm... Gidenler sultan olsa da unutuldu... ... …..
Unutacaksýn gülüm, unutacaksýn. O ki sular; aktýkça durulur. Ve o ki dünya; her sabah yeni baþtan kurulur...
Mehmet Cemal SAYDAM
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet Cemal SAYDAM Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.