insanlar geçiyor yüreðimden yýðýn yýðýn
eski yaralar yüz tutuyor kabuk baðlamaya
manasýz kalýyor gözlerimde biriken yaþlar
nihai karar Tanrýnýndýr sevgilim
elbet görmemiz gereken günler de var derim…
kýrýk anýlar var avuçlarýmda kanayan
paramparça hayatýmdan geriye kalan…
yalýnayak karda çýplak dolanýrým
yüreðim gömülüp buz keser parmak uçlarým
kederimden oluk oluk kanarken kaderim
ruhumun esaretine bin ömrü yakarým
hazýrlanýrým akþamdan kalma hissiz telaþlarla kör karanlýða
anbean eriyip gökyüzünü göremez olur gözlerim
sürünürken dipsiz karanlýklar ülkesinde ruhum
taþlanýr milyonlarýn önünde yüreðim
dik durmak imkansýzdýr
ve manasýz
kuytu köþede kalmýþ yetim bir çocukluk çalar düþlerimi.
sokaklarýnda kaybolduðum sisli bir þiir yüklenir omuzlarýma.
hüzzam makamýnda ölüm düþerken payýma
çýldýrasýya yazmak,
ölesiye sevmek isterim;
mavi bir uçurtmaya baðlayýp yüreðimi
bir parça gökyüzü görebilmek adýna
kanlý gözlerle izlerken karanlýðý
bir bir dökülürüm topraða çaresiz
ve belki
arta kalanlarýmdan bir hayat doðar da
yeniden baþlar aþkla yaþamaya…
Harun PEHLÝVANOÐLU
dört þubat iki bin on