efkarlý bir akþam örtülmeli sesindeki inceliðe özlem dolu
ki yüreðimize kazýnan ay ýþýðýnda tutuþturalým aþký...
yüzüm
ellerim
gözlerim
bir bir dökülürken gecenin baðrýna pul pul
çýkmýyor aklýmdan gamzelerine iþlenmiþ gül
ve sýyrýlmýyor istesem de tenimden tenin
ölü bir kelebek kanadýna iþlenirken hüznümüz
gecenin kör karanlýðýnda çýkmaza giriyor düþlerimiz
seni arayýp sorarken her ademoðlu
yanaðýndan süzülen yaþlarla yýkanýyor tüm þehir
saðanaðýnda boðuluyorum çaresiz
ýlýk bir rüzgar doluyor içeri
dalýndan kopan yapraða acýyor içim
yaðmurla okþuyorum karanlýk kenti
birken tüm insanlar
ve tekken tüm yaþamlar
anladým ki bizim için deðil tüm bunlar
yaratmalýyýz en baþtan kendimizi…
Harun PEHLÝVANOÐLU
on beþ nisan iki bin on