İki kişilik yanızlığım...

Sen kadar kendime yabancý olduðum bu kentte,
Sen kadar kendime bencil olduðum bu kentte,
Hiçliðime aðlýyorum…

Umutlarýmýn adýný kirletmemek için gittim,
Coðrafyasý bozuk bu kýyý kentinden…
Sessiz gittim,
Vedasýz…
Ne kadar da suskundu aynalarýn karþýsýnda gülerken sensiz yaným…
Onca yalanýn ardýnda birde seni sevmiþtim ya,
Unutmadým hatrýmda/sýn hala…
Saçlarýnýn siyahlýðýnda uyuduðum günlerin vefasýzlýðý bu,
Yüreðin kendini acýmadan kör bir kuyuya atmasý…
Ne kadar da bencilmiþim kendime karþý,
Duyarsýz,
Acýtarak gittim seni…

Sokaklarýn kendine yabancý olduðu bir kentteyim,
Sessizlik her yaným,
Ve sensizlik…

Sözlerimizin unutulduðu bir ayrýlýk sabahýnda aradým seni,
Sokak sokak…
Hangi kapýnýn ardýnda,
Bizli rüyalardan uyanýp gizlenmiþtin…
Yoksa biz diye bir þey olmadý mý,
Yani ben hep kendimi mi kandýrdým bunca zaman ?

Unutulmuþ bir sözüm þimdi dudaklarýnda,
Ne adým hatýrýna düþüyor saçlarýn ýslanýrken
Ne de hayalim…


Gittim…
Soðuk bir kent vedasýydý gidiþim…
Ne kadar bencildim seni terk ederken,
Ne kadar duyarsýz,
Sýrtýmda ihanetinin izlerini taþýrken…



Þair Ceketli Çocuk / Þubat 2o1o
Sosyal Medyada Paylaşın: