tutsak edilirken,
arkalarýna ufak notlar iliþtirdiðimiz fotoðraflara gamzelerimiz
benliðimizi saran kimsesizlik yaðmurlarýnda hýncahýnç ýslanmýþýz
þimdi hangi yöne çevrilse yüzümüz
ölüm’ü dudaklarýndan öpüyoruz…
yanýk ney sesinde savrulurken aþk
iki damla yaþ arýndýrýr geceyi…
çocukluktan kalma bir alýþkanlýktý kimsesizlik
titremeye baþlamamýþken parmak uçlarýmýz
buðulu camlara çizerdik ýssýz geceyi
ki
alnýnýn çatýndan vurmaya müsaitti aþk
gözlerimizin anlamýna yüklenendi saf hüzün
karanlýða bürünürken isimsiz vedalar
ýslak mendiller havalanýrdý sessiz boþluklarda
tüm þehri kaplayan kesif bir sise karýþýrdý gençliðimiz
aþkýn þarabýyla geçerken kendimizden
darbe planlarý hazýrlardýk þizofreni düþlerimizde
gece üç beþ nöbetlerine kalýrken iç isyanlarýmýzla
kaldýramazdýk;
ýlýk bir yaðmur yemiþ arnavut kaldýrýmlara kan düþerken
meydanlarda kutsal kitap aþkýn yakýlmasýný
gülüþümüzden kopardýðýyla ýsýnýrken güneþ
avuçlarýmýzdaki ýlýk maviyle yemlenirken martýlar
ve ýslanmamýþken gözyaþlarýmýzla bulutlar
vurulduk! çýnar aðaçlarýna kazýdýðýmýz hüzünlerle
þimdi yüreðimizdeki yangýn tüketircesine
utangaç
delirmiþ aymaz çocuklardýk düþerken aþka
gözlerimiz baðlý
yüreðimiz kanlý
ne kül
ne köz
ruhumuzdan arta kalan bir avuç keder
hapsediyor aþký ucu yanýk sayfalara
isimsiz þiir kitaplarýnda
kader denilen yazgýmýzla
aðlama duvarlarýna çivilendik göz bebeklerimizden
okyanusa düþen uçurtmalara baðlýyken yüreðimiz
yollar ruhumuzu deðil, kanýmýzdaki hasret yorar yýllarý
yataðýmýzdaki gözyaþý
dipsiz acý…
Harun PEHLÝVANOÐLU
` dellysedat’a
gözlerine yüklenen saf hüzün
çekim fiili oluþturuyor aþka… ´