sana benzeyen her gölgenin peþine düþüp kaybolacaðým
geri dönmek için bile bir sebebim olmayacak
bir kum saatinde ilerleyecek ardýnda yürüyen ucube zamaným
belki bir daha saati sormak için bile karþýma çýkmayacaksýn
defalarca tekrarlanan bir sahnenin ortasýnda
çýplak bir vedaya sarýlacak ellerimin boþluðu
hiç kimse duymayacak içimde yankýlanan çýðlýðý
bir çarpýþmaya seyirci olacak seni tanýyan bütün istasyonlar
acý taþýyacak üzerimden geçen bütün vagonlar
korkarým göðsümde kapanmaz bir yara da sen açacaksýn
her ayak izinde ömrümden eksilen bir güne siyah çizgi çizeceðim
yeniden yazmak için iple çektiðim bir þafaðým doðmayacak
adýmlarýný öpen her kaldýrým taþý düþmaným
göðsüme býraktýðýn her saç teli yangýným
rüyama bile giren her kadýn þaibeli
tenime dokunan her mevsim þüpheli bir iklim býrakacak
gözlerim dalýndan düþmeye yeltenen her yapraðý
hýþýmla yüzüne kapanan her kapýyý
gidiþlere yorup yüzüne çarpan her rüzgârý tokat bilecek
perdesi inecek gök mavinin
korkarým geceyi üstüme örtüp yeni bir karanlýða da sen kapatacaksýn
saçlarýný andýran kaldýrým aralýklarýna karýþacak dudaklarým
bütün yollar toplayýp taþlarýný içime yürüyecek
ben içimdeki taþlardan bir köprü kurup sana uzanacaðým
kar toplayacak göðsümün patlamaya hazýr daðlarý
bir tutam yangýný nehir serinliði sayýp içime yol vereceðim
bir yýldýz düþecek her gece kirpiklerimden
ardýna düþeceðim sana benzeyen bütün siluetlerin
korkarým tuttuðum her yýldýz ‘sevdiðim senden’ sönük kalacak
sana yarým kalan hiçbir öykümü anlatamayacaðým biliyorum
ezberime takýlan yolcular hep korkusu olacak yeniden sevmelerimin
söyleyemediðim her söz kendini asacak en yakýn daraðacýnda
hangi düþe uzansam kör bir býçak kesecek nefesimi
belirsiz bir eþkalin ardýnda kýrýlan yüzümü arayacaðým aynalarda
kim bilir uyku bilmeyen kalbini kimlerin kucaðýnda uyutacaksýn
cesur maskelerini ödünç alsam da kalbime dokunan ellerinin
korkarým aptal bir teselliye muhtaç edip yollara düþeceksin
ve korkarým herkes gibi bende ölmeyi seçeceksin
ben aklýmý
sen de beni unutacaksýn!
Faik Danýþman