KURU BİR YAPRAK GİBİ YALNIZLIĞIM
“Yalnýzlýk, zamanýn eskitmeye çalýþtýðý ama aþkýn kor gibi yaktýðý bir bekleyiþtir.”
Geçmiþ zamanlardan kalmýþ yalnýzlýðýn izi,
Bir aþk masalý yaratýr akþamýna.
Bir ayrýlýðýn ertesi günü,
Ellerimi titretir yokluðuna.
Adýmlarýn ses verince sokaklardan,
Bir tebessüm yayýlýr yüzüme.
Iþýkla dans eder, gözümü alýr,
Yýldýz olup akar geceme.
Yýl yýl bir cellat gibi geçiyor zaman,
Saçýmdaki beyazlara yenisini eklerken,
Eski bir þarký mýrýldanýr dudaklarým,
Gözlerin aklýma düþerken.
Uzak bakýþlarýn çarpýnca,
Kalbim durmadan kanar.
Ýçinde "aþk" denilen bir þiþ kördüðüm,
Ciðerlerimi ateþler içine koyar.
Sonra kara kirpiklerin,
Dumanlý bir alev gibi tüter.
Baþýný göðsüme bastýrdýðýnda,
Bir ressamýn fýrçasýnda hayat bulur renkler.
Bir baðbozumu þarkýsý her seferinde,
Alýp savurur bir sokak köþesine beni.
Ay yüzünü tozlu aynalarda saklar,
Bir vedanýn direniþiyle bekleyeni.
Zamaným durdu sende,
Kör bir býçaðýn aðzýnda yürür gibiyim.
Kim bilir hangi ürkek mevsimde,
Hangi iklimde bulur seni parmak izlerim.
Kuru bir yaprak gibi yalnýzlýðým,
Hasretin içinde kor alev gibi yanar.
Gel artýk, eskidi yüzün yüzümde;
Bir kez daha doðsun sabahlar.
Rüzgârda savrulan, sararan o son yaprak,
Gönlümde saklý kaldýðýn yerde,
Son bir kez döner ve düþer topraða.
Yeniden baþlar her þey, yalnýzlýk biter belki de.
Halil Kumcu
24 Ekim 2024 / Perþembe / Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.