ZALİM YILLAR
"Yýllar geçtikçe, acýlar derinleþir; ama anýlar, kalbimizin en karanlýk köþelerinde hep canlý kalýr."
Açýk yaradan al kan fýþkýrýyor;
Ýçimde bir yangýn var, sönmez yýllar.
Saatler günlere kayýp gidiyor;
Bir de bakmýþým, akýp gitmiþ yýllar.
Gözyaþým aynalarla konuþuyor;
Boðazým dilime düðümleniyor.
Cumbalý evde düþler üþütüyor;
Bende açtýðýn yara geçmez yýllar.
Sar beni, içine çeken bataklýk;
Geçmiþten kalma efkârým bir kýymýk.
Köhne artýðý üç beþ satýr artýk;
Ýki þehir ardýnda geçen yýllar.
Çocukluðumun birkaç gri tuðlasý;
Kemiklerime yayýlan sýzýsý.
Kalbimin üstünde derin aðrýsý;
Gözüme yaþ býrakýr, silmez yýllar.
Sararýp solan gülkurusu gibi;
Susamýþ sularýn akýþý gibi.
Kaderine razý bir kurban gibi;
Alýp da götürse, hepsini yýllar.
Dünüm yok ki, yarýným ise bir sýr;
Ser verip vermedim ardýndan bir sýr.
Harflerin yüzüne gizlenmiþ bir sýr;
Bir bir uçup giden vefasýz yýllar.
Yaþlýlýk çalacak bir gün kapýmý;
Nihayet araladý aþk sevdamý.
Hiç sormuyor postacý, hiç hatrýmý;
Ýkimizden çok þey götürdü yýllar.
Hüzünle dolu tüm düþlerim kanar;
Her birisi bir hatýrada sýzlar.
Ciðerim ah çeker, baðrýmý daðlar;
Elimden uçup giden fani yýllar.
Yorgun akþamlarda söylediðimiz;
Birbirine dokunan sözlerimiz.
Dalý kýrýk dökük özlemlerimiz;
Küf yýðýný, aþký kül etti yýllar.
Banane âlem öyle, böyle demiþ;
Biri kesmiþ, öteki garip yemiþ.
Bak, gökyüzü aðlarken, Kumcu bezmiþ;
Ömrümden ömür çalan zalim yýllar.
Halil Kumcu
7 Ekim 2024 / Pazartesi / Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.