YARA
"Geçmiþten taþýnan yaralar, her mevsimde yeniden kanar; bazen unuttum dersin, ama izi hep içinde yaþar."
Ak düþen gölgene dahi hasretim,
Ardýndan bakarken lal olur dilim.
Varlýðýndan uzakta erir mazim,
Ah etsem de içimde kalanlara;
Zaman geçse de dinmez ki bu yara.
Sen bana uzaktan ettikçe sitem,
Gözümden dökülür sessiz bir zemzem.
Bir daha sever miyim, hiç bilemem.
Bütün saatlere gem vura vura,
Yüreðimde açtýn derin bir yara.
Yürüdüm, yürüdüm, geriye baktým;
Sana varýr sandým, hep duraksadým.
Sen bana küs gittiðinde anladým;
Geçmiþin gölgesi düþer yýllara,
Unutmak çok zor, her zerren bir yara.
Gece bitmez, sabahlar hep karanlýk;
Aþk bir rüyaymýþ, sonunda uyandýk.
Yarým kalmýþ hikâyedeyiz artýk;
Kuþ uçurttum akþamdan sabahlara,
Yüzüme kazýnan koca bir yara.
Yoruldu kalbim, dön gel, her þey kalsýn.
Senin göz yaþýný kim siler yarýn?
Gönül menzili gölgesinde aþkýn,
Yine düþtüm ben vakitsiz ahlara.
Her nefeste kanar, büyür bu yara.
Sessizdir þimdi sokaklar, hem bomboþ;
Sana dair her þey, içmeden sarhoþ.
Beklenen vakit geldi, odalar loþ;
Sözüm geçmez saçýmdaki aklara,
Elimi titreten sanki bu yara.
Ömrümün yarýsý düðümlü acý,
Ömrümden ömür çalan, ey yalancý!
Ben bir yolcu, sen bir yalancý hancý.
Ýnancým kalmamýþ mutlu sonlara;
Kalemim yazmaz oldu baþka yara.
Belki de bir teselli aradým hep;
Bir ömür senle olmak istedim hep.
Azrail gelmiþ, eder caným talep.
Nerede saklý o eski hatýra?
Her mevsimde açan, solmayan yara.
Halil Kumcu
30 Ekim 2024 / Çarþamba / Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.