İÇİMDE ÇIĞLIĞI DELER KARA TREN

Yüzüme bakan solmuþ bir resminle,
Raylarda uzayýp gider kara tren.
Camýndan her dem artan bir hüzünle,
Hüzzam vakti þafaðýyla kara tren.

Asla unutulmaz ayrýlýklarda,
Ne kara kýþlar gördüm oralarda.
Dilde pelesenkle aþk girdabýnda,
Ýç yangýnýyla terk eder kara tren.

Mendil sallar sesiyle uzaklardan,
Bir kýrlangýç sürüsüyle avludan.
Gam dolar gözyaþýma aðlamaktan,
Belki de hiç gelmeyecek kara tren.

Not defterimde çalakalem dertler,
Haber beklemek ölümden de beter.
Gözlerin hasreti hasrete ekler,
Kör býçak gibi fýsýldar kara tren.

Bulmacanýn yarým parçasý gibi,
Yarým yamalak ödünç hayat gibi,
Ýncecikten yaðan bir yaðmur gibi,
Göðsümden içerde sýzlar kara tren.

Yüreðime baðdaþ kurmuþ besmele,
Yel sesi eskir küf esintisiyle,
Çalar o saatin hengâmesiyle,
Yankýlanýr bir þarkýda kara tren.

Kara erik gözlü sevgilim sýla,
Þekersiz ve tatsýz bir bardak çayla.
Kaçak tütünden geçerken sakala,
Çiçek kokunu getirir kara tren.

Ustura gibi keskin yara yara,
Bir damla yaþta aðlar ardýn sýra.
Elveda sýzýsýyla gelir gara,
Ýçimde çýðlýðý deler kara tren.

Kumcuoðlu gitmek ister ardýndan,
Baðrý delik ayrýlmýþ zaten yârdan.
Sonsuz kaçma isteðiyle anbean,
Taþ gibi tutuþur yakar kara tren.

Halil Kumcu
15 Aðustos 2024 / Perþembe / Ankara


Sosyal Medyada Paylaşın: