GİRDAPTA BOĞULAN BİR MESELE

Neden sana hüznün siyah perçemini,
Yol ortasýnda ezilen umutlarýn en sersemini,
Yalanlarýn sýcaðýnda eriyen tebessümlerimi,
Ýnanmanýn maviliðinde çürüyen hislerimi,
Kim neden emanet etmiþ?
Tutsak bir kiþiliðe,
Hem de bilinmezliðin sessizliðinde,
Anlayamadým...

Neden duyabiliyorum artýk,
Sana yakýn olup nefret kokan topraklarýn sesini,
Satýr aralarýna yerleþen ayrýlýklarýn sebebini,
Dökülen sarý yapraklarýn ahýný ve de özlemini,
Düþüncelerin bedenimi saran küflenmiþ nefesini,
Nasýl, nerede duyabiliyorum?
Hem de iþitmekten vazgeçen bir benliðimle...
Bilemiyorum.

Neden saklanýyorum kendimden?
Kitaplarý okumaktan vazgeçen davacý gözlerimden,
Ruhumu kabzeden sonsuz kalbin emanetlerinden,
Güneþe yetiþemeyen çiçeklere aþýk ellerimden,
Kaç zamandýr saklanýyorum.
Hem de penceremdeki emanet hâlâ beklerken,
Bana yabancý neresi varsa, oraya
Kaçýyorum.

Ayaðý kýrýk beyaz bir güvercin seninle deðilim,
Uçsana artýk penceremden.
Güneþi kaybettim bulamýyorum sen varken.
Ruhum sancýlara teslim sen bakarken,
Ýnan ki yok oluyorum,
Pencere pervazýnda gölgen var olurken...

Yuvan hemen arkadaki aðaçta asýlý.
Rüzgar daðýtmadý tütün kokan yuvaný.
Bekleme sen de býrak kanatlarýný.
Býrak süzülsün gökyüzünün denizinde,
Karýþsýn bulutlarýn beyaz tenine,
Kýrmaya korktuðum kalbinin umutlarý...

ZEYNEP SENA DOÐANTEKÝN

Sosyal Medyada Paylaşın: