Mevsim bahar
sularýn coþup taþtýðý zamandýr
morgüllerin açtýðý zaman.
ben soðuk ayazlarda
hüzün yaðmurlarýnda,
gam yangýnlarýnda kaldým ah! deli baþým
bir yaným kül
bir yaným gamdan ateþ.
hangi dala tutunsam
uçurumlara savurur rüzgarlar …
Çocuk saflýðýnda kaldý hep dal ucunda sevdam
hep öyle masum, öyle kýrýlgan, öyle titrek
büyüdükçe uçurumlar da büyüdü benimle
türküleri rüzgar aldý, aðýtlarý bana kaldý hayatýn
duygularý hýrpalanmýþ menekþeler gibi
kýrýk hýçkýrýklarla,
bir çocuðun kara gözlerinde hep aðladý gönlüm
hep aðladý gönlüm
gönlümün sýlasý hep yaralý kaldý
Hep yetim ve aðlayan çocuklar,
yoksul, yorgun ve kederini saklayan anneler
aðýr yaralý trenler
yolcusuz istasyonlar geçti hayatýmdan…
Hep rüzgar esti tutunduðum dallara
kýrýk-dökük bir yaþamýn cenderesinde
kimsesiz bir çocuk içimde çýrpýnýp durdu bir ömür
tükendi içimde beslediðim onca sevinç, onca umut
yüreðimin içinde bahara taþýdýðým azýk tükendi
bahçemde beslediðim umut çiçekleri yok artýk
hüznün en ince ve kýrýlgan yerinde kaldý gül
konuþmak artýk hiç bir þey anlatmýyor ah! gönül
ne kadar ihanet varsa suskunluðuma kilitledim
sakla çýðlýðýný
ve
sus
Çok zaman oldu
hayata, umuda, aþka küseli...
çok zaman oldu
bir tenhada melül ve mahzun gönlüm
günler karanlýk
geceler hüzün
yeter artýk içimin aðýtlarýna dokunduðun ey hayat
dünyanýn bütün yalnýzlýklarýna
gözlerim yaðýyor þimdi...
Ýçimde aðýr bir deprem
hep yýkýk ezgiler döküyor avuçlarýma
hangi kurþun denenmedi ki beni
beni iflah olmaz acýlarla vurdular oy karam
dudaðýmdaki gülücükler çok uzakta kaldý
uyudu gözlerimdeki gelincikler
hiçbir bahara uyanmaz artýk
tükendim
bütün ipleri koptu can evimin
acýlar bu küçük dünyama sýðmýyor artýk
ne kadar ihanet varsa suskunluðuma kilitledim
anla...
anla ve sus gönlüm...
anla ve sus
anla
anla ki, aþkýn, hayatýn, savaþýn iflah olmaz Maðlubuyum artýk......