sonum geldi

anlýyorum..
hissediyorum bakýþlarýndan..
sonum geldi...
diyordum ya hani “sonum olacaksýn”
korkmuyorum
çünkü ben hep
asýl senin benim sonum olmamandan korktum
þimdi söylenecek söz bulmalý asýl
o kumsala,
gözlerine bakýnca yanan gözlerime
kalbimi parmak uçlarýmda tutan ellerime
yürüdüðümüz o yollara ne demeli
ne söylemeli yüreðime..
ne kadar anlamsýz deðil mi?
bir misafir gibi kalkýp gitmeli oysa
sahiplenilmemeli hiç bir þeyi
býrakýp gitmeli ardýna bakmadan
deðil mi ki anýlar bile emanet bu dünyada
nedir ki gerçek olan?
gözyaþý, keder ve yalnýzlýk...
bunlar kalýyor insanýn elinde
acý bir vapur kornasý
bir kuþun yaralý kanadýnda
alabildiðine gözyaþý, alabildiðine hüzün...
bir insanýn yüzü
bu kadar mý unutabilir gülmeyi
ve bir insanýn kalbi
bu kadar mý büyütebilir
ve bu kadar mý saklayabilir bütün hüzünleri
ve aþký..

anlýyorum
sonum geldi..
yarým cevaplar, çabuk vazgeçiþler
hele “özledim!” diye haykýrdýðýmda
kahýr yüklü bir duvar yankýsý kulaklarýmda.
isterdim ki sonsuza dek gözlerinde kalabilmek
sonunda bu olsa gerek bir "HÝÇ" olabilmek.

artýk biliyorum..
yürekten sevmek koþulsuz kabullenmekmiþ
adýný bile bilmediðin þehirlere bilet almayý
kendine ait olmayan bir masalda figüran olmayý
yazýlmamýþ þiirlerin mýsralarýnda
isimsiz bir þair gibi kaybolmayý
bir sonbahar rüzgarýnda
yahut savrulup giden sarý bir yapraðýn yüreðinde
sararýp solmayý..
ve sevgi dolu bir yüreðin en ücra köþesinde
yapayalnýz ölmeyi..

hakan zengin
Sosyal Medyada Paylaşın: