bir resimdi annem eskimeyen
tuttu elimden býrakmadý
taktým þarkýlarý radyoya sesim son ses
aðýrlýðýmca özne birikti benim yüzümden zamana
topallýyorum hüzün
yürüyorum karýnca
duasý kaldý
açýlmýþ göðün bilmem kaçýncý katýnda
aðýyor teller üzerinden kanýmca
saçýmdaki beyaz sürem
aðustos böceklerinin nefesine karýþýyor
kulaðýmdaki küpem bu þehir
kavuþmanýn tanrýçasý yollar
kalsýn uzakta
varsýn
insanýn ruhunda var çünkü bir kuþluk
veya unutulmak saatlerin kordonunda
hayli geç olacak arýnmak biliyorum
vitrinleri kýrdý gün
aðardýðýnda güleç ölüm
dilimi yýrttým kitaplarýn arasýnda büklüm büklüm
kör deðil akan çeþmeler bak
çiziyor camlarý gazeteler
uyurken suyun kuþkusu
bana sorma olaný biteni rüzgar gülüm
durduðumuz piyesti çað
çalmadan ziller
anlayýnca dünü söyledim kendime
senin rolün bu /yüzler
nal toplamaktan usanmýþ kelimeler seçtim
dokunmayan birbirine yorgun ve tok
salýncaklar þahit bir tek
biliyorsun ipsiz uçurtmalar zaten yok
çözülmez mi kaburgama baðlanmýþ
düzenin mor kurdelesi mecal
gerçek dediðin nedir
karýncanýn duasýna as beni benimle kal
terli düþlerin enkazý þiir
.
Fotoðraf: Melih Yongacý