sana masallar okuyacak çocuklar öldüler
ateþten gömleðin giymiþ
kaçýncý düðün bu gördüðüm
kaç esir kuþ aðaçlarý ardýnda sürüdü
nefes almak için kaçarken
bilmiyorum
kimi bekliyorsa güneþ
vurduðu hiç bir kapýyý ýsýtmýyor zaten
diriliyor ezilmeden yenildik deyip deyip
sevinen insan dili
ne tuhaf
inanýlmaz lahuti boþluðun
anatomisini çizerken göklere mavi
çatlýyor tohumlarý aklýmýn çatlýyor
kurumuþ topraðýna biraz su verin bari
hastalýðýn sonu yok mu sesleri
sýrtýmdaki yük
sonra kambura evriliyor her sözüm
olmazý kaç geçiyor boyuna akýp duran
mum saatinde hüzün
tanesiyiz hepimiz
zulmün sýrasý gelince duyarýz nasýl olsa
en delisinden bir oðlanla kýz
ve binlercesi yýldýz yýldýz
düþerken sýðýnýp taþlara
sen tutmuþ uyuyorsun geceler içinde
kan revan ve ter
bataklýðýn suyu beyaza döner dönmesine de
inecek asýrlarca karýn üstüne kirli acý
kin birikintisi çað müebbet yiyor þiirlerde
ne güzel
çaðýrýyor yorgun ayaklarýmýzý doru taylar
gücümüz yetmiyor gitmeye
kitaplarý saymýyorum bile
senden bir insan yapamamýþ kitaplar
evren altýný oyuyor büyük þairlerin kurduðu
büyük cümlelerin /büyüksün
yerden göðe kadar haklýsýn da üstelik yaðmur
yað
unuttuðumuz gülücüklerin sunaðý
hayal kahramanlarý deðil bu savaþanlar
duvarlarýndan
kan yontuyor ellerim evlerin sicim sicim
sana masallar okuyacak çocuklar öldüler
cim
.