Duman duman tükenen bu güne
yalnýz seni görmek için direndim
köksüz bir ruh ve denize özgü o yalnýzlýkla günbatýmýna kadar
ve þimdi içime kabaran tatlý bir hüzün
batan günün çarptýðý ilk camdan yansýyan ýþýklar gibi tedirgin.
Boðazýma takýlan o saçma hýçkýrýkla birden
o yansýyan kýzýl ýþýklarla þaþkýn tepelere ulaþtým ve geçmiþ güne baktým
tedirgin bu ruh sessizliðinden irkilerek
yana yana sular geri çaðýrýyordu güneþi
ne büyük ve ölümsüz bir aþkýn çaðýrýþýymýþ bu.
Bu sonsuzluk kýzýllýðýnýn altýnda
içimde hâlâ derin bir karanlýk korkusu var
ya yarýn bu güneþ her þeyin bambaþka olduðu bir zamana uyanýrsa
ayýp olur mu ki o zaman
o koskocaman masum gözleri sevmek yeniden.
Ya da deniz tutulmasýnýn baþlamasýyla
eski sokaklar gibi keþmekeþ olursa ruhum
güneþe tutulmuþ ay gibi avare dolanýrsa karanlýklarda
ve elveda dersem daha doyamadan sabaha
iþte budur en kalbi huzursuzluðum.
Yüreðimin tam ortasýnda öylesine büyük bir yorgunluk var ki...