Alýp baþýný giderken hayat
direnmek boþtur bu akýþa.
Bende öylesine yürüdüm
uydum kök veren yaþanmýþlýklara
bezginlikle.
Ve bir aþk tanýdým hüzünle karýþýk
içimde filizlendi canýmý acýtarak.
Sen gelmeden görünmüyordu artýk güneþ
ve adým adým karanlýk
ertelenmeyen.
Ömürde bir kez görüyoruz güneþi
aþk ise kök veriyor birdenbire…