_ Düþlüyorum bu gece yarýsý anýlar ormanýný ve ýssýzlýk saatinin týkýrtýsýný - güneþ arkamdaydý -
seninle birlikte güneþte battý yüreðimin tam ortasýndan.
Adým adým...
Evet, adým adým...
Umutlara çarpan anýlardan düþüyordun
yoktun artýk
kýmýltýsýz
sadece aðaç dalýna tüneyen ay
karanlýk hafifçe dokunuyor dallara
yapraklar titrek bir gölge
tek bir yýldýz görünmüyor þimdi penceremden
duraklýyor geceye cüretle açýða çýkan yalnýzlýk.
_ Pencerem hâlâ yýldýzsýz, týkýrdayan saatlerde - yalnýzlýk saatinin parmaklarýnýn þýkýrtýsýnýn kýmýldadýðý
þu boþ sayfama çiziyorum akrep ve yelkovaný - yalnýzlýðýn içine doðru ilerliyorum;
ancak gözlerim izin vermiyor elimin altýnda yatan güneþe.
Çocukluk odamýn duvarýnda bir resim gibi duruyor
baþladýðýmdan bu yana deðiþen bir þey yok ki
sanki hep böyle tutmalýyým her þeyi
ana kucaðýnda yeni doðmuþ bir bebek gibi.
_ Donup camlaþmýþ dilsiz penceremde maskelerle dans ediyor çarpýk güneþ ve ay
ve ben de açýyorum aðzýmý - ama sessizlik - týkýyor boðazýmý bir yumruk gibi;
suçlu hissedermiþ insan incitirse diyor
ve yürürse anýlar üzerine basarak
bu senin hikayen
benim hikâyem bu
sessiz evde baþýmý kaldýrýyorum
yüz yüze gelmek istercesine.