Boþboðaz bir týngýrtý
Gökte demlenmiþ bulut
Ve saçlarýný rüzgara öptürmüþ sevgili
Bütün bunlar uyumsuzluðun çirkin güncesi
Þimdi alaca bir kuþ
Silik bir fotoðraftan kanatlanýp yalnýzlaþýyor
Kararýyor göðün vurulmuþ yüzü
Herkesin yarasýna götürdüðü bir düþü
Sevmek diye bir þehri var
Kaldýrýmlarýnda yarým býrakýlmýþlýðým
Bütün sokaklarýnda benim gözyaþlarým var.
Gökte demlenmiþ bulut
Yerde mezarýný arayan huzursuz gölgeler
Göðsündeki çiçeði sulamayý unutmuþ þair
Bütün bunlar dilsiz bir aklýn serüveni
Kör topal bir yol, bir nehrin saçlarýný izliyor
Nereye varýlacak, uçurumun soluðunda deli sorular
Ve cevaplar suskunluðun kanýnda umut uykusu
Aðlamak diye bir kaçýþý var herkesin
Bütün kahkahalarýnda benim sýzým.
Saçlarýný rüzgara öptürmüþ sevgili
Bir yakýnlýk sezercesine akmýþ aynasýna asiliðin
Karmakarýþýk bir sezgi tutmuþ da kalbinden
Sürüklemiþ hiç bilmediði günlere ve sözlere
Suskunluðun kafesinden
Sesimi söküp atmýþým en uzak duyulma ihtimallerine
Duymuyor, gençliðinin hýrçýnlýðýna kapýlmýþ, aksi
Duymuyor, ruhunda kirli fikirler yüzdürmüþ
Ve sevmek diye bir yanýlgýsý var herkesin
Gerçeðin unutuluþu benim hafýzam.
Uykusuzluðun þizofren demi
Bölünmüþ bir geceyi aydýnlatýyor ansýzýn
Maskelerine küsmüþ insanlar geçiyor
Kilitli ve insaný saklama çaðýndan uzak kapýlar önünden
Bu sessizlik, bu rutubet, bu mizan
Hep bir intiharý anýmsatýyor ayrýlýða kanayana
Yana yana dökülen bir yaprak,
Dalýnda ürkmüþ bir sabah uyutuyor
Ve herkesin bir cinayeti var aþka dair
Kavuþmanýn þiiri benim esmerliðim.
Þimdi alaca bir kuþ
Göðün en onmaz yarasýna kanatlarýný çarpýyor
Sýzýyor kan pýhtýsýnýn sözcükleri maviye
Böyle delice uçabilmek sadece romanlara sýðýyor
Bu en hýrçýn aðýt, bu en dipsiz yakýn!
Sonra aþk bilip bilmeden tarumar ediyor
Ekmeðe muhtaç, suya mecbur kalplerin azizliðini
Kemiðini kýrýp bilincin, unutmaya içiyor þehir yaðmuru
Unutuyor da
Þimdi herkesin bir umudu var gözünden sakýndýðý
Ateþi rüzgara vurdurmak benim körlüðüm.
Silik bir fotoðraf
Tutunduðu elin kýrýþmýþ suyunda
Zaman kumunu acýmasýzlýða döküp dururken
Efil efil bir isyan kopuveriyor geçmiþten
Hazan bozmuþ aðzýný yeþile, kýþ üþüyor beklemekten
Çiçekler diyorum azizim
Çiçekler neden böyle sarhoþ, veda cenderesinde
Ve herkesin bir türküsü var
Bitap dilimin kýrýlmýþ nihaventinde.
Sevmek diye þehri var herkesin
Ayrýlýk diye bir kahrý
Eskimiþ gökyüzünden kalma kara bulutlar
Yaðmura ýslak bir ateþ cürmünde gölgeler doðururken
Þimdi mektuplar kanama mevsiminde
Aðlamak bir pencereye yakýþan en hazin çiçek
Büyütüp durma derdinde bütün þiirler
Kimse halinden memnun deðil bu tabiatýn
Bulanýk bir aðrý, yastýðýdýr iþte kaçak bir fikrin
Her þey olaðan bir akýþ içinde acýya meyilliyken böyle
Herkesin bir düþkünlüðü var
Keþmekeþliði sözümün kalbi.
Bütün sokaklarýnda benim gözyaþlarým
Benim sýzým, benim ahým, benim caným
Aklanmak için, þu lanet hengamesinde siyahýn
Ýçimde bir yokuþ aðýrlýðý; öyle yorgunum ki oysa
Ýki adým atsam, terk edilmenin suçlusu olacaðým
Ben ki kýyamadým daha bakýþýmdaki uzaða
Ve herkesin bir yangýný var þimdi
Yanan ben, kor ben, kül ben.
Nedim KARDAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.