Endişe

aðzýnda intihar eden vadesi dolmuþ bir cümleyim


kalbimde kazý yapan bu sancýyý
isminin verildiði sokaðýnýza terk ettim
yüzünde’n aþk çalan bir þarkýyý üzerine örttüler
daha reþit deðilken sallandýðým beþikte
göðsünde dicle emziren mevsimler devirmiþtim


zap suyu serinliðiydi nefesim
ikiye bölünmüþüm insan soyunda
sabrýmý ýsýranlara kaptýrdým hüviyetimi
içi boþaltýlan mezarýn derinliðinde
yok sayýlan cumartesi. annemdi


rüzgârýn ritmine kapýlan hayallerde
emanet sevinçler salmýþtým uzaklara
vaktiyle rastladýðým meksikalý köylüye
özendiðim de olmuþtu
oysa demire þiir söyleten
kawa’nýn elleriydi geçmiþim
ateþe sarýldýðým kadardý yanmýþlýðým
biraz aþktan
biraz da sevdanýn kudretiydi
eðilip bükülmüþüm...

kuyuya aþk dolduran rüyada iki yiten endiþeydik


orkide kokusu sinen ciðerlerimden
hep seni öksürdüm. ölürdüm sen içimden düþtükçe
parçalar halinde taþtým dünyanýn dýþýna
kentlere yayýlan yalnýzlýklarýn arasýndan
gözlerine niþan alýyor kimsesizliðim


-beni sadece sen uyut bakýþlarýndaki çukurda…-




Cömert Yýlmaz






Sosyal Medyada Paylaşın: